zaterdag 19 februari 2011

De ontdekking: Anna Calvi

2011 is nog jong, maar Anna Calvi is wat mij betreft de grote kanshebber voor album van het jaar. Calvi’s titelloze solodebuut (ze speelde eerder in diverse bands waaronder Cheap Hotel) is een fascinerend, sferisch, visueel, sensueel, duister, broeierig en intens album dat direct bij de eerste gitaartonen de aandacht opzuigt als een supernova. Het album klinkt als de soundtrack van een spaghettiwestern geregisseerd door David Lynch, opgenomen met PJ Harvey, Link Wray, Los Lobos, Chris Isaac en David Bowie in de zinderende Mexicaanse woestijn. De muziek roept associaties op met de meest uiteenlopende genres en muzikanten, van post-punk en indie-rock tot flamenco. Maar Calvi weet haar eclecticisme te kanaliseren en ingenieus samen te smeden tot een eenheid. Anna Calvi klinkt als alles en niets tegelijk.

Een veelbelovend talent – de BBC bombardeerde haar tot een van de Sounds of 2011 – dat niemand minder dan Nick Cave en Brian Eno tot haar fans mag rekenen. Eno noemde Calvi zelfs ‘de opwindendste vrouwelijke artiest sinds Patti Smith’. We gaan er maar van uit dat hij doelde op haar muzikale talent.

Watch this space for the interview.

woensdag 2 februari 2011

The White Stripes brachten de roll terug in de rock

The White Stripes waren eigenlijk al meer dood dan levend - de boel lag al een paar jaar stil en Jack White was vooral druk met The Raconteurs en The Dead Weather - en de frisheid was er wel een beetje van af. Maar toch doet het een beetje pijn als het overlijdensbericht komt.

De Stripes waren mijns inziens de beste en belangrijkste band van de jaren nul. Ze herinnerden rock aan zijn bluesroots. De Stripes maakten rock weer stoer, strak en hoekig. De White Stripes deden precies wat ik leuk vond aan rock: heavy at the bottom en killer riffs. En ze deden precies niet wat ik niet leuk vond aan rock: geen jengelende gekwelde bleekneuzen die naar hun schoenen staren. Jack en Meg brachten de roll weer terug in de rock.

Terug naar het begin: live in Detroit 1998


Tips: NME zette hun 10 beste Stripes-momenten op een rij + een fotogalerij van hun carrière. En check ook de fraaie foto's van de Stripes eerste Nederlandse tournee in 2001. Dietmar Terpstra schreef een rake beschouwing over de betekenis van de Stripes.
3voor12 heeft een Loladamusica-aflevering uit 2001 over de toen nog up and coming Stripes online gezet. Grappig moment als hun manager hen probeert aan te sporen hun muziek wat te polijsten, waar Jack niets van wil weten. Hij kan zich sowieso niet voorstellen dat de Stripes ooit in stadions zullen spelen. Dat had ik destijds ook nooit gedacht. Zo'n harde rauwe minimalistische band? But they obviously struck a chord...

Afterthought: Het optreden van de Stripes in Tivoli in het voorjaar van 2002 was fenomenaal. Het leek alsof Jack White twee gitaristen in een was. De chemie tussen Jack en Meg - toen officieel nog broer en zus - had iets incestueus, Cement Garden-achtigs.
Aan de drumkwaliteiten van Meg White werd door menigeen getwijfeld. Ze was inderdaad geen spectaculaire drummer, maar haar metronome strakheid was het fundament waarop de Stripes-formule steunde. Haar slordigheid zou de boel als een plumpudding in elkaar laten zakken. En zou een briljant muzikant als Jack White - zelf van huis uit slagwerker en drummer bij The Dead Weather - werken met een amateuristische drummer die steken laat vallen?