Tjongejonge, wat is ze toch verlegen. Het vraaggesprek met Anna Calvi voelt als een ongemakkelijke blind date. Het begon al toen ik me aan haar voorstelde en de botjes in haar tere hand voelde. Ik was bang dat ik ze zou verbrijzelen als luciferhoutjes. De conversatie verloopt hortend en stotend als een eerste rijles. Het zaag- en boorgeweld in het souterrain van Paradiso helpt ook niet mee. Het kleine tengere breekbare meisje met de zachte stem dreigt te worden verpletterd onder het lawaai.
Maar make no mistake, achter het timide voorkomen van de 28-jarige Londense gaat een muzikale furie met een sterke persoonlijkheid schuil, vol zelfvertrouwen over haar kunst. De Britse zangeres en gitarist weet precies wie ze is en wat ze wil. Ze laat zich door niemand de les lezen of van de wijs brengen.
Anna Calvi’s titelloze solodebuut (ze speelde eerder in diverse bands waaronder Cheap Hotel) is een fascinerend, sferisch, visueel, sensueel, duister, broeierig en intens album dat direct bij de eerste gitaartonen de aandacht opzuigt als een supernova. Het album klinkt als de soundtrack van een spaghettiwestern geregisseerd door David Lynch, opgenomen met PJ Harvey, Link Wray, Los Lobos, Chris Isaac en David Bowie in de zinderende Mexicaanse woestijn. De muziek roept associaties op met de meest uiteenlopende genres en muzikanten, van post-punk en indie-rock tot flamenco. Maar Calvi weet haar eclecticisme te kanaliseren en ingenieus samen te smeden tot een eenheid. Anna Calvi klinkt als alles en niets tegelijk. Een veelbelovend talent – de BBC bombardeerde haar tot een van de Sounds of 2011 – dat niemand minder dan Nick Cave en Brian Eno tot haar fans mag rekenen. Eno noemde Calvi zelfs ‘de opwindendste vrouwelijke artiest sinds Patti Smith’. We gaan er maar van uit dat hij doelde op haar muzikale talent.
Noem 3 woorden om je plaat te omschrijven.
“Eerlijk, gepassioneerd… en ik hoop beeldschoon. Ik wilde iets maken dat voor mij persoonlijk waarachtig was, niet zozeer iets wat anderen bijzonder zouden vinden. Ik wilde mijn visie neerzetten, zonder afgeleid te worden.”
Het album is heel intiem. Zitten er autobiografische elementen in je muziek?
“Ik schrijf improviserend. Tekst en melodie ontstaan tegelijkertijd. Ik ga niet zitten met het idee: nu ga ik hier eens over schrijven. Het komt er allemaal natuurlijk uit, ik vertrouw op het onderbewuste.”
De sfeer is nogal donker.
“Ik vind het album niet specifiek donker. Ik erken dat er donkere elementen in zitten, maar er is meer. Er zit ook veel hoop en schoonheid in. Schoonheid vereist zowel donker als licht.”