 |
| Foto's: Kat Dalton |
Stalkers, obsessie, zelfmoord, strippers en hoeren. Welkom in de zwartgallige en verknipte wereld van Johnny Dowd. Op No Regrets bezingt de singer-songwriter de vrouwen die hij in zijn 64-jarige leven heeft gekend. "Of vermoord."
U zingt over de vrouwen in uw leven. Waarom?
"We hadden eerst een paar liedjes die waren gebaseerd op vrouwen die ik ooit heb gekend. Of heb vermoord. Hahaha! Nee, dat was een grapje, dat moet je niet opschrijven. Maar dat was een goed organisatieprincipe."
Welke ervaringen heeft u met vrouwen?
"Goed, slecht en neutraal. Op een bepaald moment in mijn leven besefte ik dat alle vrouwen met wie ik ben omgegaan – zowel romantisch als niet – dezelfde lijst met klachten over mij hadden Ik realiseerde me dat ik wel eens het probleem kon zijn."
Is het album een soort therapie?
"Nee. Ik weet best wat met mij mis is. De songs zijn een mix van verschillende vrouwen. Je begint met de een en die loopt over in een andere. Op een gegeven moment herken je ze niet meer."
Is het allemaal gebaseerd op ware gebeurtenissen?
"Je moet het met een korreltje zout nemen. Ik begin altijd met iets kleins en verzin er een hoop omheen. Het is bovendien lastig om een waargebeurd verhaal te laten rijmen."
U zei net dat de meeste vrouwen dezelfde klachten over u hadden. Waar klaagden ze over?
"Dat ik niet luister, egocentrisch ben, onbetrouwbaar, vergeetachtig. Toen ik jong was, was ik vrij wild. Maar ik ben nu niet meer dezelfde persoon als toen ik veertig was."
U heeft uw leven gebeterd?
"Ik ben een aardiger geworden, zeker. Hoop ik. Ik luister nu naar kritiek. Ik probeer me te houden aan de Gulden Regel: behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden. Ik besefte dat ik mensen niet behandelde op de manier waarop ik zelf behandeld zou willen worden. Dat leek me niet fair."
Waarom deed u dat dan?
"Ik was gewoon jong, denk ik. Niet dat ik gemeen was hoor. Ik was vooral met mezelf bezig."
Toch is de titel van het album No Regrets.
"Aanvankelijk was de titel Regrets, I Have a Few. Maar dat vond ik te lang, dus werd het gewoon No Regrets. Ik heb wel spijt van sommige dingen, maar ik kan er nu toch niks meer aan veranderen. Ik kan niet meer teruggaan naar de vrouwen met wie ik veertig jaar geleden iets had, en vragen of ze spijt hebben dat ze me ooit hebben gekend."
U heeft het album op uw eigen label Mother Jinx uitgebracht. Waarom?
"Ik had geen label, dus het kwam erop neer dat ik het album zelf moest uitbrengen, anders zou het überhaupt niet uitkomen. Mijn vorige label Munich Records ging zich meer richten op distributie. Ik had wel een paar aanbiedingen van andere labels, maar inmiddels heb ik net zo veel verstand van de platenbusiness als kleine labeltjes, dus kan ik het net zo goed zelf doen en een schakel in de keten verwijderen. Ik moet dan wel zelf geld investeren, ik verdien ook twee keer zoveel."
Kunt u leven van uw muziek?
"Nee. Misschien als ik in een kartonnen doos zou leven. Ik heb een verhuisbedrijf en mijn vrouw heeft een baan. Ik verdien een beetje geld met mijn muziek, maar niet genoeg om me in mijn levensonderhoud te voorzien."
U heeft een eigen bedrijf. Hoe combineert u dat met toeren?
"Mijn vrouw handelt de meeste zaken rond het label af en regelt mijn tournees. Ze is mijn vrouw schuine streep manager. En mijn compagnon met wie ik al 35 jaar het verhuisbedrijf run neemt het over als ik op tour ben."
Stel ik huur de Zolar Moving Company in voor mijn verhuizing, komt u dan persoonlijk mijn meubels sjouwen?
"Nee. Ik kom misschien wel langs om de zaak door te spreken, maar ik til geen zware dingen meer. Daar ben ik tien jaar geleden mee gestopt. We hebben dertig jaar met zware spullen gesjouwd, onze lichamen beginnen krakkemikkig te worden."
Heeft u rugklachten?
"Nee, ik kan alles, behalve een piano verplaatsen. Mijn lichaam is nog prima voor het normale leven."
U doet vooral kantoorwerk?
"Ja, het papierwerk. En we hebben acht man personeel die ik aanstuur."
Bent u niet bang klanten te verliezen omdat ze die engerd met zijn verknipte platen niet in hun huis willen?
"Haha! In het begin wel ja. Toen speelde ik vooral lokaal. Het ging niet zozeer om de teksten, maar het hele rock 'n roll-gebeuren. Toen we het verhuisbedrijf startten noemden we ons Max & Max, zodat men dat niet zou verwarren met Johnny Dowd de rocker. Wij zagen het als twee verschillende identiteiten, maar Ithaca, New York is een klein stadje, dus dat was nogal onzinnig, hahaha!
Maar inmiddels ken ik veel mensen hier al zo lang. Ik heb ze al meerdere keren verhuisd; toen ze trouwden, naar een groter huis toen ze kinderen kregen, toen ze gingen scheiden. Ik heb veel mensen hun hele levenscyclus zien doormaken. We zijn het oudste bedrijf in de stad."
Waar haalt u al die verhalen die u zingt vandaan?
"Ik ben net 64 geworden, ik heb door de jaren heen heel wat verhalen en informatie vergaard. De Bijbel bestaat eigenlijk uit maar vijf verhalen. De rest zijn dezelfde verhalen vanuit verschillende invalshoeken. Niemand heeft zo veel liedjes geschreven als Bob Dylan, maar die kun je allemaal in vijf categorieën verdelen. Het zijn variaties. Het gaat altijd over een vrouw die je iets heeft misdaan. Daar probeer ik steeds een draai aan te geven."
Zijn uw teksten gebaseerd op uw eigen ervaringen?
"Het kan iets zijn dat ik hoor, of in de krant lees, of een verhaal dat iemand vertelt. Als jij mij iets vertelt over je problemen met je vriendin, kan dat in een song terechtkomen. Het gaat dan niet meer over jou of je vriendin, het is gefilterd door mijn ervaringen."
Heeft u wel eens meegemaakt dat iemand zichzelf in een liedje herkende?
"Een paar keer. Ze waren boos, dachten dat ik over hun persoonlijke leven zong. Natuurlijk hoop ik dat men zichzelf kan identificeren met mijn teksten. Mijn ervaringen zijn niet bepaald uniek. Het is niet alsof je een buitenaards wezen hoort praten. Maar een paar keer kwam het voor sommige mensen te dichtbij en toen waren ze boos. Ik heb gezegd dat het niet over hen ging. Je bent niet de enige die door zijn vrouw is verlaten."
Moord, zelfmoord, alcoholisme, drugsverslavingen, disfunctionele families; uw teksten zijn behoorlijk zwartgeblakerd. Wat trekt u aan in die donkere wereld?
"Ik wil niet ontkennen dat mijn muziek donker is, maar ik voel het niet zo. Voor mij zijn het gewoon verhalen. Ik kan een verhaal vertellen over een man die naar de dierentuin gaat en uitglijdt over een bananenschil die een aap naar hem gooit. Je kunt dat een donker verhaal vinden, of je vindt het grappig. Voor mij is het gewoon iets dat is gebeurd.
Ik zou best een zoet liedje willen schrijven zoals Sam Cooke's Only Sixteen. Zingt: She was only sixteen, only sixteen... Daar ben ik dol op, maar ik ben niet zo'n goede zanger, ik ben meer een prater. Mijn teksten moeten ook meer inhoud hebben. Als ik twee minuten lang 'I love you I love you' zing, zou dat gestoord klinken. Ik moet omgaan met mijn beperkingen."
U debuteerde pas toen u bijna vijftig was (met Wrong Side of Memphis in 1998). Waarom zo laat pas?
"Ik ben pas muziek gaan maken toen ik halverwege de dertig was. Als iemand op zijn zestiende begint te spelen en op zijn 25e zijn eerste plaat maakt, is dat niet zo lang. Bij mij lijkt het laat, maar ik zie 35 als 16 en daar begin ik mijn muziekjaren te tellen, dus ik ben eigenlijk 35. Dat vind ik positief, want als je op je zestiende bent begonnen en je bent nu in de zestig, doe je waarschijnlijk al jaren hetzelfde. Maar ik zie nog groeimogelijkheden. Als ik niet doodga tenminste."
Waarom bent u pas op uw 35e gaan spelen?
"Het duurde bij mij wat langer dan bij andere mensen om uit te vogelen wat ik met mijn leven wou. Ik klooide maar wat aan, haalde gekke dingen uit, dacht niet verder dan morgen. Ik was altijd al gek op muziek. Rock 'n roll was mijn ding. Maar ik had nooit de drang om zelf te spelen, ik wilde gewoon dansen. Op mijn 35e waste ik nog steeds borden af en ik kon niks. Toen dacht ik: wat kan ik wel en vind ik leuk? Muziek. Dus ik kocht een gitaar voor mezelf en een drumstel voor mijn zus Jennifer. And that was it."
U kon tot uw 35e dus niks spelen?
"No, couldn't play a fucking thing. Het leek me niet zo moeilijk. Ik zag al die muzikanten en ik was dol op hun muziek, maar ze leken me niet de slimste. Dus ik dacht even een gitaar te kopen, een beetje te oefenen en binnen een paar jaar I'd be killing it. Maar dat viel nog niet mee. De gitaar is moeilijk en ook al heb ik misschien een beetje talent, ik had geen skills. It took me fucking forever to get even half-assed skills. Toen ik begon dacht ik ook dat het makkelijk geld verdienen zou zijn. Niet dus."
Is het achteraf beter dat u zo laat bent begonnen?
"Tot mijn 35e wist ik niet wat ik met mijn leven wilde doen. Dat is laat, maar ik heb er geen spijt van. Uiteindelijk heb ik ontdekt wat mij uniek maakt en heb ik succes gehad. Op beperkte schaal weliswaar, maar toch. Ik geef nu toch maar even een interview."
Ik ben bijna 35. Het is dus nog niet te laat om te beginnen?
"Natuurlijk niet. Er zit geen slechte kant aan muziek maken. Als je jong bent denk je niet aan wanneer je 65 of 80 bent. Maar als je nu begint en je bent eenmaal mijn leeftijd, speel je al 30 jaar. You're probably pretty fucking good! Ik heb het nu harder nodig dan toen. Mijn leven bestaat niet meer uit achter de vrouwen aan gaan en drugs gebruiken, maar ik ga nog steeds uit en leid een rock 'n roll-leven. Ik heb het harder nodig dan iemand van twintig.
Als je naar mijn concert komt, neem dan je gitaar mee, dan geef ik je les. Heb je geen gitaar? Dan kun je de mijne kopen."
Dit artikel verscheen eerder op Muziek.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten