‘Vrouw trouwt met Eiffeltoren’ viel onlangs op deze website te lezen. De bruid, die zich Erika La Tour Eiffel noemt, is een zogenaamde objectum-seksueel, mensen die romantische en soms zelfs seksuele relaties onderhouden met voorwerpen. Dat kan van alles zijn, van hekken tot auto's, laptops en zelfs guillotines.
Het klinkt bizar. Zijn objectum-seksuelen (OS) gefrustreerde, wereldvreemde gekken? Dat beeld wil Erika La Tour Eiffel, actief voor de organisatie Objectum-Sexuality Internationale (OSI), uit de wereld te helpen. ‘Heel veel objectum-seksuelen zijn doodnormale mensen zijn die normale levens leiden en gewoon deelnemen aan de samenleving’, zegt de Amerikaanse. ‘Er wordt steeds gezegd dat het komt door een slechte jeugd. Maar daar heeft het niets mee te maken. Ik ben wel als kind in de steek gelaten en ben opgegroeid in verschillende pleeggezinnen. Maar ik heb gewoon aan de universiteit gestudeerd en heb een succesvolle carrière. Bovendien is mijn zus niet OS en anderen die een nog traumatischer jeugd hebben gehad zijn ook niet OS.’ Erika zegt als klein meisje al gevoelig voor objecten te zijn geweest.
Parafilie
Volgens Erika, die in september deelneemt aan de wereldkampioenschappen boogschieten, hoort OS in hetzelfde rijtje van seksuele geaardheden thuis als hetero- en homoseksualiteit. Dat gaat seksuoloog Rik van Lunsen te ver. ‘Objectum-seksuelen geven er een eigen naam aan. Deze groep cultiveert het, maakt er iets kunstzinnigs van. Maar het is gewoon een parafilie: een seksuele voorkeur voor alles dat iets anders is dan een persoon. Er zijn een paar honderd vormen. Het kan van alles zijn, bijvoorbeeld iemands voeten, en dan gaat het alleen om de voeten en niet om de persoon die eraan vastzit.’
Een parafilie is volgens Van Lunsen het gevolg van een verstoorde seksuele ontwikkeling in de jeugd. Een gezonde seksuele ontwikkeling moet voldoen aan vijf voorwaarden, legt de seksuoloog uit: een kind moet een gezond lijf en brein hebben, genoeg liefde van de ouders krijgen, minstens drie positieve voorbeelden van relaties krijgen, een positieve boodschap over seksualiteit krijgen en ongeremd zijn eigen seksualiteit spelenderwijs ontwikkelen met oefengedrag. 'Als je één van deze voorwaarden mist, is er nog niet zo veel aan de hand. Maar bij meerdere kun je bijvoorbeeld parafilie ontwikkelen.'
Geen fetisjisme
Erika vindt dat een vooroordeel uit het 'basisboek' van de seksuologie en ontkent dat OS een fetisjisme is. ‘De definitie van een fetisj is dat iemand een bepaald object nodig heeft om seksueel opgewonden te raken. Objectum-seksualiteit is geen fetisjisme omdat wij het innerlijke van een object voelen. Ik zeg altijd dat het object slechts een middel is om een doel te bereiken.’
Animisme
Maar het lijkt toch moeilijk om een relatie te hebben met een dood voorwerp. Voor objectum-seksuelen zijn voorwerpen echter niet levenloos. ‘Het is hetzelfde als met het animisme, zoals inheemse stammen geloven dat bepaalde objecten een ziel hebben. Ik kan dat ook voelen’, legt Erika uit.
In een gebruikelijke menselijke relatie communiceren de partners met elkaar. Dat lijkt met een voorwerp nogal lastig. Geen probleem, vindt Erika. ‘Je hebt toch ook een relatie met je huisdier, zonder met hem te praten? De manier waarop ik communiceer met een brug is heel bijzonder, maar ik zou bruggen niet kunnen vergelijken met mensen. Ik heb relaties en vriendschappen met mensen. Maar niet de intimiteit die ik met een brug heb. Dat hoeft voor mij ook niet. Het is anders, maar bevredigend.’
'Er is geen wederkerigheid', werpt seksuoloog Van Lunsen tegen. 'De communicatie wordt door hen zelf verzonnen.'
Ongelukkig
Veel mensen met OS of andere parafiliën zijn wel degelijk ongelukkig, constateert Van Lunsen. ‘Ik krijg wekelijks met een variant van parafilie te maken. 'Deze mensen voelen een tekort vanwege het gebrek aan wederkerigheid in de relatie. Zij hebben tegelijk moeite om een liefdevolle relatie met mensen te ontwikkelen en missen warmte.’
‘Typisch de mainstreamgedachte: mensen kunnen zich niet voorstellen dat objectum-seksuelen gelukkig kunnen zijn', reageert Erika. 'Omdat het jou niet gelukkig maakt wil dat niet zeggen dat ik het niet kan zijn.’
Seks
Hoe zit het dan met de seks? ‘Het hangt af van je definitie van seks. Ik zeg altijd: sex is in the eye of the beholder’, vertelt Erika. ‘Als je het woord seks vervangt door intimiteit, kan dat voor iedereen iets anders betekenen. Voor de één is intimiteit elkaars hand vasthouden, voor de ander betekent het geslachtsgemeenschap. Dat laatste is niet mijn definitie van intimiteit. Ik heb geen seks met de Eiffeltoren volgens de gangbare definitie. Andere objectum-seksuelen hebben dat misschien wel. Okay, de onderdelen passen niet in elkaar, een brug past niet in een vrouw. Maar er zijn andere manieren. Een gehandicapte heeft ook zijn manieren om met iemand intiem te zijn. Los daarvan vind ik het niet gepast om aan iemand te vragen hoe hij of zij de liefde bedrijft.’
Unie met Eiffeltoren
Ten slotte: hoe zit het eigenlijk met dat huwelijk met de Eiffeltoren? ‘De media maakten er een sensatieverhaal van en schreven dat ik getrouwd was met de Eiffeltoren. Ik spreek liever van een unie die ik heb gesloten met de Eiffeltoren. Mijn unie met de Eiffeltoren is symbolisch en staat voor mijn liefde voor bruggen. De Eiffeltoren is de hoeder van de bruggen in de wereld, aangezien Gustav Eiffel een ingenieur was die veel bruggen heeft gebouwd. Ik noem de Eiffeltoren ook niet mijn echtgenoot of echtgenote, al zie ik haar wel als vrouw. Zij is de grand dame van Parijs. Maar ik heb inderdaad ook romantische gevoelens voor de Eiffeltoren.
De huwelijksplechtigheid was een bijeenkomst met goede vrienden. We zijn naar een mooie plek bij de Eiffeltoren gegaan. Een goede vriend las de huwelijkseed voor in het Frans. Ik las een liefdesgedicht voor, waarin ik ook uitlegde wat het huwelijk betekende. Het ging ook niet om de wettelijkheid van het huwelijk, maar om mijn unie met de bruggen van de wereld.’
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
dinsdag 29 juli 2008
donderdag 12 juni 2008
Zwitsers zijn geen xenofoben, ze zijn gewoon niet zo dol op criminelen
In een week tijd leed de Zwitserse volkspartij SVP een zware nederlaag in een referendum en splitste een groep zich af. Heeft de SVP zijn langste tijd gehad?
‘Zwitsers zijn de negers van Zwitserland’, was de campagneslogan. En op de verkiezingsposters schopte een wit schaap een zwart schaap het land uit. De SVP zoekt graag de grenzen op.
De Verenigde Naties spraken van een racistische campagne, maar het heeft de partij van Christoph Blocher, ook wel de Zwitserse Le Pen of Haider genoemd, geen windeieren gelegd. Sinds de verkiezingen van 2003 is de populistische SVP de grootste partij van Zwitserland.
Maar aan de onstuitbare zegetocht lijkt een einde gekomen. De SVP leed begin deze maand een gevoelige nederlaag in zijn eigen referendum over het aanscherpen van de naturalisatieregels. Het was het stokpaardje van de partij tijdens de verkiezingen en er was intensief campagne gevoerd met posters waarop donkere handen in een bak met Zwitserse paspoorten graaiden. Het werd een echec: 64 procent stemde tegen.
Te radicaal
Als klap op de vuurpijl stapte de gematigde SVP-minister Samuel Schmid vorige week samen met een handvol parlementariërs uit de partij, omdat zij partijleider Blocher te radicaal vinden. De aanleiding was het royement van de gematigde SVP-minister Eveline Widmer-Schlumpf door de radicalen in de partij.
De scheuring in de partij leidde voor het eerst tot openlijke kritiek op Blocher. Zo vond parlementslid Peter Spuhler het tijd voor een nieuwe generatie partijleiders: ‘Blocher dreigt een ‘hypotheek’ voor de partij te worden’, zei hij.
‘Al zullen de tegenslagen de SVP nauwelijks stemmen kosten, ze knagen wel aan zijn invloed’, analyseert politicoloog Michael Hermann. ‘Het psychologische effect is groot. De SVP blijkt niet meer onoverwinnelijk. Vroeger waren de andere partijen bang voor de SVP, waardoor die nooit compromissen hoefde te sluiten. Dat is veranderd. De radicale stroming in de partij moet nu ook gaan luisteren naar de gematigde stroming, uit angst dat de gematigden opstappen.’ Meer afsplitsingen verwacht Hermann niet. Ontevreden SVP’ers schatten de kans op herverkiezing hoger als ze blijven en kunnen profiteren van de goede organisatie en gevulde partijkas.
Uitgedaagd
Blochers invloed binnen de partij is dan tanende, maar het is te vroeg om hem af te schrijven. ‘De partij heeft veel aan hem te danken, dat weten hij en zijn critici ook’, stelt politicoloog Hermann. ‘Door de kritiek voelt hij zich juist uitgedaagd om aan te blijven.’
SVP-parlementariër Jean-François Rîme relativeert de problemen. ‘Ook de grootste en sterkste partij heeft af en toe bonje. Er worden zo veel referenda gehouden dat je er soms eentje verliest. Tachtig procent van je ideeën kunnen uitvoeren, is ook winst.’
Uit de uitslag kan niet automatisch worden geconcludeerd dat de Zwitsers hun buik vol hebben van het strenge immigrantenbeleid van de SVP, waarschuwt Hermann. Een voorstel om criminele buitenlanders het land uit te zetten, krijgt wel steun. ‘De mensen zijn niet tegen buitenlanders, maar tegen criminelen. De Zwitsers zijn niet xenofoob, het hangt af van het onderwerp.’
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers. Co-auteur Bob Hardus.
woensdag 28 mei 2008
Vertrouweling doet boekje open over Bush
In een nieuw boek kraakt voormalig Witte Huis-woordvoerder Scott McClellan harde noten over zijn oud-collega’s.
President Bush verheugde zich erop om op zijn oude dag in een schommelstoel herinneringen op te halen met zijn voormalige woordvoerder Scott McClellan. Maar in een nieuw boek keert McClellan zich tegen zijn vroegere baas. Het is voor het eerst dat een vertrouweling van Bush, die hem van Texas naar Washington volgde, uit de school klapt.
De Irakoorlog werd aan het volk verkocht met een ‘politieke propagandacampagne’ die ten doel had ‘bronnen van de publieke opinie te manipuleren’, schrijft McClellan in What Happened: Inside the Bush White House and Washington’s Culture of Deception, dat maandag uitkomt. ‘Propaganda werd met eerlijkheid verward’ en de regering speelde het zo dat ‘het onvermijdelijk werd dat oorlog de enige uitvoerbare optie zou zijn’.
Bush is ‘vreselijk’ slecht voorgelicht door zijn topadviseurs, stelt McClellan. Hij verwijt de president een gebrek aan leergierigheid. ‘Bush is snugger genoeg om president te zijn’, meent McClellan. Maar hij is niet bereid of in staat na te denken over zijn besluiten. ‘Een president met meer zelfvertrouwen is bereid zijn fouten toe te geven.’
Terwijl hij ooit de invasie verdedigde, is McClellan twee jaar na zijn vertrek omgeturnd. De oorlog was een ‘ernstige strategische blunder’. ‘Er moet alleen oorlog gevoerd worden als dat nodig is, en de Irak-oorlog was niet nodig.’ Toch is niet Irak, maar de orkaan Katrina ‘de grootste ramp van Bush’ presidentschap’. Het Witte Huis verkeerde een week lang in ‘een staat van ontkenning’ en demonstreerde een gebrek aan ‘fantasie en initiatief’. McClellan hekelt de foto van Bush die hoog en droog vanuit de Air Force One, onderweg naar Washington na een vakantie in Texas, de schade inspecteert. Dat schiep volgens hem het beeld dat de president buiten de werkelijkheid leefde.
De Bush-kliek is niet te spreken over het boek van de oud-collega. Ex-adviseur Frances Townsend vindt dat McClellan zijn kritiek had moeten uiten toen hij nog in het Witte Huis werkte. Volgens Bush’ voormalige topadviseur Karl Rove lijkt het boek geschreven door een ‘linkse weblogger’.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
dinsdag 27 mei 2008
Geheim agenten vervolgd voor de verdwijning van 119 dissidenten
De Chileense justitie sleept 98 agenten van de voormalige geheime dienst DINA voor de rechter voor hun rol bij Operatie Colombo, die aan 119 dissidenten het leven kostte.
Voor het eerst sinds het einde van de militaire dictatuur in 1990 hebben de Chileense autoriteiten op grote schaal de bezem door eigen huis gehaald. Bijna honderd politiemensen worden aangeklaagd wegens hun veronderstelde betrokkenheid bij Operatie Colombo, waarbij in 1975 119 linkse dissidenten verdwenen. Een van de verdachten is generaal Manuel Contreras. Dit voormalige hoofd van de DINA zit al een gevangenisstraf uit voor de misdaden gepleegd door het militaire regime van generaal Augusto Pinochet.
Operatie Colombo was een even bloederig als bizar pr-offensief om de verschrikkingen van dat regime te verdonkeremanen. Drieduizend mensen verdwenen tijdens het schrikbewind en dat oogstte veel internationale kritiek. Om zichzelf vrij te pleiten, werd door de junta een ingenieus plan gesmeed.
In juli 1975 doken er lijken op in de straten van de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires. De lijken waren onherkenbaar gemaakt. De handen en gezichten waren verbrand, sommige waren onthoofd. Wel hadden ze een paspoort met de identiteit van een verdwenen Chileense linkse activist.
Het feit dat de lichamen in het buitenland werden gevonden, moest bewijzen dat de dissidenten niet waren vermoord door de Chileense autoriteiten.
DINA-agenten lieten nepberichten in de Argentijnse media verschijnen dat er een interne strijd onder de linkse activisten aan de gang was en dat ze elkaar afmaakten.
Er werd voor de gelegenheid zelfs een heus tijdschrift opgericht: Lea. Het blad, dat maar één keer verscheen, lag drie dagen na de vondst van de lijken bij alle kiosken in Buenos Aires.
Lea publiceerde een artikel over de zogenaamde interne strijd van de ‘extremisten’, met een lijst van zestig Chilenen die in eigen land waren verdwenen maar die elkaar zouden hebben vermoord in Argentinië. Een week later verscheen nog zo’n nepartikel van dezelfde strekking in Novo O’Dia, een obscure krant in Brazilië.
De Chileense kranten namen de verhalen klakkeloos over. La Segunda, eigendom van de aristocraat Augustin Edwards die goede banden had met de Amerikaanse president Richard Nixon, bracht het nieuws met een weinig subtiele kop: ‘Miristas uitgeroeid als ratten’ (naar MIR, de Beweging van Revolutionair Links).Van de 119 verdwenen dissidenten zijn er 42 nooit teruggevonden. De 98 aangeklaagde DINA-agenten wordt ontvoering ten laste gelegd.
Aldo Contreras (55), die als mirista drie jaar in de gevangenis zat, heeft gemengde gevoelens over de aanklachten. ‘Ik twijfel aan de goede wil van de regering. Pas toen Frankrijk Pinochet wilde gaan vervolgen, kwam Chili in actie. Engeland had Pinochet gepakt, Chili zou hem vervolgen maar er gebeurde niets. Pinochet is nu zonder straf in de hel.’ De generaal overleed in 2006.
Volgens Contreras heeft de regering niet genoeg macht.
’De grondwet is nog die van Pinochet en die belemmert de vervolging. Het leger is pro-Pinochet en heeft grote economische belangen. De regering is bang dat het leger in opstand zal komen.’
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
donderdag 22 mei 2008
Per pin getild door een fantoom
Marieke Rijsbergen stond het avondeten te koken toen ze een half jaar geleden werd gebeld door de ABN Amro met de boodschap dat ze het slachtoffer was van skimming, of pinpasfraude. De betaalautomaat van de Xenos in Utrecht, waar ze een paar dagen eerder had gewinkeld, was gesaboteerd. In Duitsland en Italië hadden de dieven 1500 euro van haar rekening gepind.
Skimming is een groeiend probleem. Maar de precieze omvang van de schade houden de banken geheim. In een strafzaak tegen vier Roemeense skimmers onthulde justitie vorige maand dat de schade in Nederland vorig jaar 15 miljoen was. In het eerste kwartaal van dit jaar was de schade al 4 miljoen. Toch is dat op het totale aantal transacties peanuts: nog geen tiende procent, schat Frank Engelsman van Ultrascan, een bureau dat onderzoek doet naar o.a. pinpasfraude.
Spieken
Hoe werkt skimming? Criminelen plaatsen op de pasgleuf van de pinautomaat een voorzetmond die de magneetstrip, waar de pasgegevens op staan, uitleest. Met een cameraatje spieken ze de pincode. Vervolgens wordt de voorzetmond weer verwijderd, uitgelezen en namaakpasjes gemaakt. Tenslotte gaan de boeven in het buitenland proletarisch pinnen.
Sinds vorig jaar steekt een andere variant de kop op. Criminelen breken in bij winkels en brengen op de betaalautomaten een apparaatje aan dat de magneetstripgegevens en de pincode onderschept. Later wordt het apparaatje opgehaald of op afstand uitgelezen en slaan de dieven toe.
Nepkoeriers
Een nieuwe techniek is de handmachine. Nepkoeriers komen aan de deur met een mobiel pinapparaat. Engelsman voorziet dat de handmachine deze zomer op de stranden gaat opduiken. ‘Ik verwacht dat bendes horecapersoneel gaan werven. Dat gebeurt al in het buitenland.’
Een andere nieuwe truc is de sniffer. Betaalautomaten in winkels zijn vaak aangesloten op een centrale computer waarlangs het pinverkeer loopt. De sniffer is spyware in de computer die alle betaalgegevens onderschept en doorstuurt aan criminelen.
Om skimming te voorkomen, tonen displays op de pinautomaten een afbeelding van de pasgleuf. Wijkt de invoermond af van het plaatje, dan is er mogelijk met de automaat gesjoemeld. ABN Amro heeft zijn invoermonden voorzien van een hologram die de echtheid te garandeert. Banken roepen klanten op om hun pincode af te schermen bij het intikken een kredietlimiet van 500 euro in te stellen. Wat betreft de betaalautomaten moeten fraudegevoelige modellen als de HFT201 eind juni uit de winkels verdwenen zijn. De banken vergoeden aan hun klanten de schade van de pinpasfraude.
EMV-chip
De pinpas zou beter beveiligd kunnen worden met een EMV-chip. Die is moeilijker te kraken dan de magneetstrip. In andere Europese landen zijn de passen al voorzien van de EMV-chip, in Nederland pas in 2010. Bob Goulooze van Currence, de organisatie die het betalingsverkeer regelt, geeft toe dat Nederland daardoor aantrekkelijker is voor pinpasfraudeurs.
Het is een ingecalculeerd risico, legt Gijs Boudewijn van de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) uit. ‘Zo’n 10 jaar geleden is door Europay, Mastercard en Visa (EMV) besloten om wereldwijd over te stappen op chipbeveiliging. Toen begon een ingewikkeld traject waarin onderzocht werd wat voor chip dat moest worden, en dan moesten alle automaten en pasjes aangepast worden. Dat is nogal wat. Wij hebben bewust de ontwikkeling afgewacht, omdat er in Nederland bijna geen fraude was en is. Je maakt dan een afweging van hoeveel fraude kost en hoeveel extra beveiliging. Die financiële prikkel was er in Nederland veel minder.’
Een andere vertragende factor is een afspraak die Currence rond de invoering van de euro heeft gemaakt met het Platform Detailhandel. De automaten waren toen net allemaal aangepast aan de euro, en dan zouden ze weer vervangen moeten worden voor de chip. De Detailhandel eiste een gegarandeerde levensduur van betaalautomaten, om niet steeds aanpassingen te moeten doen. De laatste oude automaten moeten in 2013 verdwenen zijn.
Ver weg
Dat is nog ver weg, geeft Goulooze toe. ‘Als de fraude te veel wordt moeten er uiteraard snellere stappen genomen worden.’
Overigens is de EMV-chip ook niet waterdicht. Onderzoekers van de Cambridge University wisten de chip in 2006 al te kraken. ‘Honderd procent veiligheid bestaat niet’, stelt Boudewijn. ‘Je wilt ook een chip die bruikbaar is en voor de klant niet te duur. Maar als je zo’n chip in de markt zet, moet je al bezig zijn met de opvolger.’
Terug naar Marieke. De banken vergoeden de schade, dus ze had haar geld snel terug. Maar ze hield er wel een ‘naar gevoel’ aan over.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
Skimming is een groeiend probleem. Maar de precieze omvang van de schade houden de banken geheim. In een strafzaak tegen vier Roemeense skimmers onthulde justitie vorige maand dat de schade in Nederland vorig jaar 15 miljoen was. In het eerste kwartaal van dit jaar was de schade al 4 miljoen. Toch is dat op het totale aantal transacties peanuts: nog geen tiende procent, schat Frank Engelsman van Ultrascan, een bureau dat onderzoek doet naar o.a. pinpasfraude.
Spieken
Hoe werkt skimming? Criminelen plaatsen op de pasgleuf van de pinautomaat een voorzetmond die de magneetstrip, waar de pasgegevens op staan, uitleest. Met een cameraatje spieken ze de pincode. Vervolgens wordt de voorzetmond weer verwijderd, uitgelezen en namaakpasjes gemaakt. Tenslotte gaan de boeven in het buitenland proletarisch pinnen.
Sinds vorig jaar steekt een andere variant de kop op. Criminelen breken in bij winkels en brengen op de betaalautomaten een apparaatje aan dat de magneetstripgegevens en de pincode onderschept. Later wordt het apparaatje opgehaald of op afstand uitgelezen en slaan de dieven toe.
Nepkoeriers
Een nieuwe techniek is de handmachine. Nepkoeriers komen aan de deur met een mobiel pinapparaat. Engelsman voorziet dat de handmachine deze zomer op de stranden gaat opduiken. ‘Ik verwacht dat bendes horecapersoneel gaan werven. Dat gebeurt al in het buitenland.’
Een andere nieuwe truc is de sniffer. Betaalautomaten in winkels zijn vaak aangesloten op een centrale computer waarlangs het pinverkeer loopt. De sniffer is spyware in de computer die alle betaalgegevens onderschept en doorstuurt aan criminelen.
Om skimming te voorkomen, tonen displays op de pinautomaten een afbeelding van de pasgleuf. Wijkt de invoermond af van het plaatje, dan is er mogelijk met de automaat gesjoemeld. ABN Amro heeft zijn invoermonden voorzien van een hologram die de echtheid te garandeert. Banken roepen klanten op om hun pincode af te schermen bij het intikken een kredietlimiet van 500 euro in te stellen. Wat betreft de betaalautomaten moeten fraudegevoelige modellen als de HFT201 eind juni uit de winkels verdwenen zijn. De banken vergoeden aan hun klanten de schade van de pinpasfraude.
EMV-chip
De pinpas zou beter beveiligd kunnen worden met een EMV-chip. Die is moeilijker te kraken dan de magneetstrip. In andere Europese landen zijn de passen al voorzien van de EMV-chip, in Nederland pas in 2010. Bob Goulooze van Currence, de organisatie die het betalingsverkeer regelt, geeft toe dat Nederland daardoor aantrekkelijker is voor pinpasfraudeurs.
Het is een ingecalculeerd risico, legt Gijs Boudewijn van de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) uit. ‘Zo’n 10 jaar geleden is door Europay, Mastercard en Visa (EMV) besloten om wereldwijd over te stappen op chipbeveiliging. Toen begon een ingewikkeld traject waarin onderzocht werd wat voor chip dat moest worden, en dan moesten alle automaten en pasjes aangepast worden. Dat is nogal wat. Wij hebben bewust de ontwikkeling afgewacht, omdat er in Nederland bijna geen fraude was en is. Je maakt dan een afweging van hoeveel fraude kost en hoeveel extra beveiliging. Die financiële prikkel was er in Nederland veel minder.’
Een andere vertragende factor is een afspraak die Currence rond de invoering van de euro heeft gemaakt met het Platform Detailhandel. De automaten waren toen net allemaal aangepast aan de euro, en dan zouden ze weer vervangen moeten worden voor de chip. De Detailhandel eiste een gegarandeerde levensduur van betaalautomaten, om niet steeds aanpassingen te moeten doen. De laatste oude automaten moeten in 2013 verdwenen zijn.
Ver weg
Dat is nog ver weg, geeft Goulooze toe. ‘Als de fraude te veel wordt moeten er uiteraard snellere stappen genomen worden.’
Overigens is de EMV-chip ook niet waterdicht. Onderzoekers van de Cambridge University wisten de chip in 2006 al te kraken. ‘Honderd procent veiligheid bestaat niet’, stelt Boudewijn. ‘Je wilt ook een chip die bruikbaar is en voor de klant niet te duur. Maar als je zo’n chip in de markt zet, moet je al bezig zijn met de opvolger.’
Terug naar Marieke. De banken vergoeden de schade, dus ze had haar geld snel terug. Maar ze hield er wel een ‘naar gevoel’ aan over.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
woensdag 7 mei 2008
Jan Modaal herkent zich niet in Obama
Gaat ras een rol spelen als Barack Obama straks tegenover John McCain staat? Obama had tot nu toe moeite de blanke arbeider achter zich te krijgen in de race om het Witte Huis.
‘Ja, ras speelt nog een rol in onze samenleving. Dat kan niemand ontkennen. Wordt ras bepalend in de verkiezingen? Nee, want ik weet zeker dat Amerikanen kijken welke kandidaat hun problemen het beste kan oplossen.’
Aldus Barack Obama onlangs op Fox TV. Al vanaf het begin van zijn campagne presenteert hij zich als een eenheidskandidaat die boven raciale scheidslijnen en maatschappelijke tegenstellingen uitstijgt.
Was een zwarte president van de Verenigde Staten altijd ondenkbaar, nu lijkt het geen utopie meer. Maar het lukte Obama tijdens de voorverkiezingen in Indiana, Ohio en Pennsylvania, niet de overwegend blanke arbeidersbevolking achter zich te krijgen. En 70 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden is blank. Maakt Obama in november kans tegen de Republikein John McCain?
Het Amerikaanse tijdschrift Newsweek peilde onlangs dat 19 procent van de kiezers vindt dat Amerika nog niet toe is aan een zwarte president. Het percentage kiezers dat ras van belang vindt, is relatief klein, maar als het in november een nek-aan-nekrace wordt, kan huidskleur de doorslag geven.
Mogelijk is het aantal kiezers dat niet op Obama stemt omdat hij zwart is, in werkelijkheid veel groter; mensen komen er nou eenmaal liever niet voor uit dat huidskleur een rol speelt in het stemhokje. Dit is het zogenoemde Bradley-effect, naar de zwarte burgemeester van Los Angeles die in 1982 bij de verkiezingen om het gouverneurschap van Californië in de peilingen voorlag en toch verloor.
Maar de vrees van de Democraten voor Obama’s verkiesbaarheid is misschien onterecht. Er zijn namelijk ook veel onderzoeken, cijfers en statistieken die het tegendeel beweren. Zo wijst de peiling van Newsweek ook uit dat slechts 3 procent van de blanken omdat hij zwart is niet op Obama zal stemmen.
Dat Obama de blanke kiezer niet zou aanspreken komt niet zozeer door zijn huidskleur, maar vooral omdat hij als elitair wordt beschouwd. De ‘lunch box crowd’, de Amerikaanse Jan Modaal, herkent zich niet in de kosmopolitische en intellectuele Obama en deelt niet dezelfde normen en waarden. Obama’s verspreking dat veel lager opgeleide Amerikanen verbitterd grijpen naar wapens en religie, helpt natuurlijk niet. En dan is er nog de affaire Jeremiah Wright, Obama’s radicale zwarte dominee, waarmee Obama veel blanke kiezers tegen zich in het harnas heeft gejaagd.
Obama heeft echter in voldoende lelieblanke staten gewonnen: hij begon zijn zegetocht in Iowa. De gezaghebbende opiniepeiler Pew Research Center constateerde bovendien in staten met een kleine zwarte gemeenschap, zoals Wisconsin, een ‘omgekeerd Bradley-effect’: Obama won tegen de verwachtingen in.
De vraag of Amerika klaar is voor een zwarte president, kan met ja beantwoord worden, zegt Amerikakenner Frans Verhagen. ‘Al jaren bekleden zwarten hoge bestuursfuncties.’ Zo was Tom Bradley 20 jaar burgemeester van Los Angeles, er zijn zwarte senatoren (Obama zelf) en de laatste jaren waren er twee zwarte ministers van Buitenlandse Zaken. Verhagen: ‘Blijkbaar geeft de geschiktheid van de kandidaat de doorslag.’
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
‘Ja, ras speelt nog een rol in onze samenleving. Dat kan niemand ontkennen. Wordt ras bepalend in de verkiezingen? Nee, want ik weet zeker dat Amerikanen kijken welke kandidaat hun problemen het beste kan oplossen.’
Aldus Barack Obama onlangs op Fox TV. Al vanaf het begin van zijn campagne presenteert hij zich als een eenheidskandidaat die boven raciale scheidslijnen en maatschappelijke tegenstellingen uitstijgt.
Was een zwarte president van de Verenigde Staten altijd ondenkbaar, nu lijkt het geen utopie meer. Maar het lukte Obama tijdens de voorverkiezingen in Indiana, Ohio en Pennsylvania, niet de overwegend blanke arbeidersbevolking achter zich te krijgen. En 70 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden is blank. Maakt Obama in november kans tegen de Republikein John McCain?
Het Amerikaanse tijdschrift Newsweek peilde onlangs dat 19 procent van de kiezers vindt dat Amerika nog niet toe is aan een zwarte president. Het percentage kiezers dat ras van belang vindt, is relatief klein, maar als het in november een nek-aan-nekrace wordt, kan huidskleur de doorslag geven.
Mogelijk is het aantal kiezers dat niet op Obama stemt omdat hij zwart is, in werkelijkheid veel groter; mensen komen er nou eenmaal liever niet voor uit dat huidskleur een rol speelt in het stemhokje. Dit is het zogenoemde Bradley-effect, naar de zwarte burgemeester van Los Angeles die in 1982 bij de verkiezingen om het gouverneurschap van Californië in de peilingen voorlag en toch verloor.
Maar de vrees van de Democraten voor Obama’s verkiesbaarheid is misschien onterecht. Er zijn namelijk ook veel onderzoeken, cijfers en statistieken die het tegendeel beweren. Zo wijst de peiling van Newsweek ook uit dat slechts 3 procent van de blanken omdat hij zwart is niet op Obama zal stemmen.
Dat Obama de blanke kiezer niet zou aanspreken komt niet zozeer door zijn huidskleur, maar vooral omdat hij als elitair wordt beschouwd. De ‘lunch box crowd’, de Amerikaanse Jan Modaal, herkent zich niet in de kosmopolitische en intellectuele Obama en deelt niet dezelfde normen en waarden. Obama’s verspreking dat veel lager opgeleide Amerikanen verbitterd grijpen naar wapens en religie, helpt natuurlijk niet. En dan is er nog de affaire Jeremiah Wright, Obama’s radicale zwarte dominee, waarmee Obama veel blanke kiezers tegen zich in het harnas heeft gejaagd.
Obama heeft echter in voldoende lelieblanke staten gewonnen: hij begon zijn zegetocht in Iowa. De gezaghebbende opiniepeiler Pew Research Center constateerde bovendien in staten met een kleine zwarte gemeenschap, zoals Wisconsin, een ‘omgekeerd Bradley-effect’: Obama won tegen de verwachtingen in.
De vraag of Amerika klaar is voor een zwarte president, kan met ja beantwoord worden, zegt Amerikakenner Frans Verhagen. ‘Al jaren bekleden zwarten hoge bestuursfuncties.’ Zo was Tom Bradley 20 jaar burgemeester van Los Angeles, er zijn zwarte senatoren (Obama zelf) en de laatste jaren waren er twee zwarte ministers van Buitenlandse Zaken. Verhagen: ‘Blijkbaar geeft de geschiktheid van de kandidaat de doorslag.’
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
dinsdag 15 april 2008
God bepaalt wie president wordt
Paus Benedictus brengt vandaag een bezoek aan scheidend president Bush. Diens mogelijke opvolgers lopen niet over van liefde voor de Heer, maar hebben de steun van de christelijke kiezer hard nodig.
Amerika is een gelovig land. Bijna de helft van de Amerikanen zegt trouw elke zondag naar de kerk te gaan, tegen bijvoorbeeld maar 10 procent van de Britten. Logischerwijs speelt godsdienst dus een belangrijke rol in de verkiezingen. President Bush heeft zelfs twee verkiezingsoverwinningen te danken aan de christelijke kiezer.
De christelijke normen en waarden bepalen de politieke agenda. Daarom zijn onderwerpen als abortus, euthanasie, stamcelonderzoek en het homohuwelijk hete hangijzers, terwijl die in andere landen nauwelijks spelen in het stemhokje. Wil je president van Amerika worden, dan kun je maar beter tegen al deze goddeloze praktijken zijn.
En je kunt ook maar beter een mainstream protestant zijn, dat wil zeggen methodist of baptist. Want de Verenigde Staten hebben in hun geschiedenis maar één katholieke president gehad: John F. Kennedy.
Frappant is dat deze keer geen van de kandidaten overloopt van zijn liefde voor de Heer. Maar als het in november een nek-aan-nekrace wordt, waar het wel naar uitziet, kan religie de doorslag geven. En dus probeert iedereen de christelijke kiezer te paaien.
Barack Obama
Barack Obama heeft een zware kluif om de christelijke kiezer te overtuigen van zijn christelijke normen en waarden. Zijn Keniaanse vader was van huis uit moslim, en Obama zou in zijn jeugd op een islamitische madrassa in Indonesië hebben gezeten. Vader Obama werd atheïst en inmiddels is aangetoond dat de madrassa in werkelijkheid een openbare school voor kinderen van alle religies was.
Maar de vermeende islamitische sympathieën blijven aan Obama kleven. Bovendien werd de atheïstisch opgevoede Obama pas gelovig toen hij de twintig gepasseerd was. En dan vervloekt zijn dominee en mentor Jeremiah Wright ook nog eens Amerika. Om het beeld bij te stellen ontmoet Obama zoveel mogelijk religieuze leiders. En niet onbelangrijk: hij bezoekt vooral blanke kerken, om niet het imago van een grootstedelijke, multiculti-kandidaat te krijgen en ook de doorsnee Amerikaan op het platteland voor zich te winnen. Obama moet het vooral hebben van zijn bijna heilige charisma.
Hillary Clinton
Geloof speelt doorgaans geen grote rol bij de Democraten. Ook niet bij Hillary Clinton. De wenkbrauwen gingen dan ook wantrouwend omhoog toen zij opeens belijdenis deed van haar spiritualiteit, na de herverkiezing van president Bush in 2004.
De president had zijn twee verkiezingsoverwinningen grotendeels te danken aan de conservatieve christenen, dus misschien moesten de Democraten ook maar eens hun hengel uitgooien in die vijver.
Maar nu Clinton dat verhaal al een paar jaar ophangt, lijkt zij de kiezers te overtuigen. Clinton komt uit een conservatief methodistengezin en is, in tegenstelling tot haar man Bill en tegenstrever Barack Obama, een trouwe kerkganger. Daarmee heeft Hillary een streepje voor bij Joe Sixpack, de doorsnee Amerikaan. En dat kan wel eens van groot belang zijn bij de Democratische voorverkiezing in het landelijke Pennsylvania op 22 april, waar ze vroeger als klein meisje met haar godvrezende opa en oma trouw op zondag naar de kerk ging.
John McCain
John McCain lijkt een probleem te hebben. De Republikeinen hebben het altijd moeten hebben van de ‘religious right’. Maar McCain is voor hen veel te werelds. Hij is namelijk voor stamcelonderzoek en hij uitte in het verleden felle kritiek op religieuze leiders. Op een geloofsovertuiging kon je McCain amper betrappen.
Maar ook McCain ziet in dat hij de christelijke kiezer nodig heeft en is een bescheiden charmeoffensief begonnen. Hij papte aan met aartsconservatieve predikanten die hij voorheen bekritiseerde en benadrukt dat hij tegen abortus is. En hij sloeg zich door zijn krijgsgevangenschap in het Hanoi Hotel heen door te bidden.
De ideale vrome kandidaat is McCain niet, maar dat bleek geen obstakel in de Republikeinse voorverkiezingen toen hij concurrentie had van de streng christelijke Mike Huckabee en de mormoon Mitt Romney.
En bij het christelijke electoraat geniet hij altijd de voorkeur boven de ‘babymoordenaars’ Clinton en Obama.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
Amerika is een gelovig land. Bijna de helft van de Amerikanen zegt trouw elke zondag naar de kerk te gaan, tegen bijvoorbeeld maar 10 procent van de Britten. Logischerwijs speelt godsdienst dus een belangrijke rol in de verkiezingen. President Bush heeft zelfs twee verkiezingsoverwinningen te danken aan de christelijke kiezer.
De christelijke normen en waarden bepalen de politieke agenda. Daarom zijn onderwerpen als abortus, euthanasie, stamcelonderzoek en het homohuwelijk hete hangijzers, terwijl die in andere landen nauwelijks spelen in het stemhokje. Wil je president van Amerika worden, dan kun je maar beter tegen al deze goddeloze praktijken zijn.
En je kunt ook maar beter een mainstream protestant zijn, dat wil zeggen methodist of baptist. Want de Verenigde Staten hebben in hun geschiedenis maar één katholieke president gehad: John F. Kennedy.
Frappant is dat deze keer geen van de kandidaten overloopt van zijn liefde voor de Heer. Maar als het in november een nek-aan-nekrace wordt, waar het wel naar uitziet, kan religie de doorslag geven. En dus probeert iedereen de christelijke kiezer te paaien.
Barack Obama
Barack Obama heeft een zware kluif om de christelijke kiezer te overtuigen van zijn christelijke normen en waarden. Zijn Keniaanse vader was van huis uit moslim, en Obama zou in zijn jeugd op een islamitische madrassa in Indonesië hebben gezeten. Vader Obama werd atheïst en inmiddels is aangetoond dat de madrassa in werkelijkheid een openbare school voor kinderen van alle religies was.
Maar de vermeende islamitische sympathieën blijven aan Obama kleven. Bovendien werd de atheïstisch opgevoede Obama pas gelovig toen hij de twintig gepasseerd was. En dan vervloekt zijn dominee en mentor Jeremiah Wright ook nog eens Amerika. Om het beeld bij te stellen ontmoet Obama zoveel mogelijk religieuze leiders. En niet onbelangrijk: hij bezoekt vooral blanke kerken, om niet het imago van een grootstedelijke, multiculti-kandidaat te krijgen en ook de doorsnee Amerikaan op het platteland voor zich te winnen. Obama moet het vooral hebben van zijn bijna heilige charisma.
Hillary Clinton
Geloof speelt doorgaans geen grote rol bij de Democraten. Ook niet bij Hillary Clinton. De wenkbrauwen gingen dan ook wantrouwend omhoog toen zij opeens belijdenis deed van haar spiritualiteit, na de herverkiezing van president Bush in 2004.
De president had zijn twee verkiezingsoverwinningen grotendeels te danken aan de conservatieve christenen, dus misschien moesten de Democraten ook maar eens hun hengel uitgooien in die vijver.
Maar nu Clinton dat verhaal al een paar jaar ophangt, lijkt zij de kiezers te overtuigen. Clinton komt uit een conservatief methodistengezin en is, in tegenstelling tot haar man Bill en tegenstrever Barack Obama, een trouwe kerkganger. Daarmee heeft Hillary een streepje voor bij Joe Sixpack, de doorsnee Amerikaan. En dat kan wel eens van groot belang zijn bij de Democratische voorverkiezing in het landelijke Pennsylvania op 22 april, waar ze vroeger als klein meisje met haar godvrezende opa en oma trouw op zondag naar de kerk ging.
John McCain
John McCain lijkt een probleem te hebben. De Republikeinen hebben het altijd moeten hebben van de ‘religious right’. Maar McCain is voor hen veel te werelds. Hij is namelijk voor stamcelonderzoek en hij uitte in het verleden felle kritiek op religieuze leiders. Op een geloofsovertuiging kon je McCain amper betrappen.
Maar ook McCain ziet in dat hij de christelijke kiezer nodig heeft en is een bescheiden charmeoffensief begonnen. Hij papte aan met aartsconservatieve predikanten die hij voorheen bekritiseerde en benadrukt dat hij tegen abortus is. En hij sloeg zich door zijn krijgsgevangenschap in het Hanoi Hotel heen door te bidden.
De ideale vrome kandidaat is McCain niet, maar dat bleek geen obstakel in de Republikeinse voorverkiezingen toen hij concurrentie had van de streng christelijke Mike Huckabee en de mormoon Mitt Romney.
En bij het christelijke electoraat geniet hij altijd de voorkeur boven de ‘babymoordenaars’ Clinton en Obama.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad De Pers.
Abonneren op:
Posts (Atom)
