zaterdag 28 mei 2011

In memoriam: Gil Scott-Heron


Een van de belangrijkste en meest ondergewaardeerde figuren uit de muziek is vrijdag heengegaan: Gil Scott-Heron, the godfather of rap. Gil overleed in een New Yorks ziekenhuis nadat hij na terugkeer uit Europa ziek was geworden. Hij werd 62 jaar.

Lees ook:

Gil Scott-Herons op percussieritmes voorgedragen gedichten waren van grote invloed op hiphop. Hij verwierf zodoende de eretitel godfather of rap - een titel waar hij overigens weinig om gaf, hij wees (gangsta) rappers op hun verantwoordelijkheid als rolmodel voor hun generatie. Publicist Dorian Lynskey vindt dat de titel hem tekort doet omdat het Gil Scott-Heron degradeert tot een onderdeel van een ander verhaal terwijl zijn eigen betekenis al groot is. Commercieel succes heeft hij nooit echt gekend, daarvoor waren zijn teksten veel te politiek, hij is altijd een cultheld gebleven. Maar nummers als The Revolution Will Not Be Televised, The Bottle, Home Is Where The Hatred Is, Pieces of a ManJohannesburg, Lady Day and John Coltrane en We Almost Lost Detroit zijn klassiekers geworden.

Gil worstelde jaren met een chronische cokeverslaving en zat meerdere keren achter de tralies. Er waren onregelmatige optredens en nog sporadischer nieuwe platen.
Vaak heb ik het voorbije decennium gedacht: deze tijd schreeuwt om een Gil Scott-Heron plaat. De twijfelachtige verkiezing van George W. Bush, 9/11, de leugens rond de inval van Irak, de oorlog in Afghanistan, Guantánamo Bay, de verkiezing van Barack Obama als eerste zwarte president van Amerika. Wie kon de politieke turbulentie beter van commentaar voorzien dan Gil Scott-Heron?
In 2010 verscheen onverwacht zijn comebackalbum I'm New Here. Zou hij zich eindelijk hebben herpakt? Bij een optreden op North Sea Jazz kwam hij op het laatste moment niet opdagen. Het was een teken dat Gils evenwicht wankel was. In de recensie van I'm New Here schreef ik: "Hopelijk is dit slechts een opmaat naar meer, en is de volgende keer dat we weer van hem horen niet in de vorm van een arrestatie of een necrologie." Die vrees werd vrijdag helaas werkelijkheid.


Naar aanleiding van zijn comeback schreef ik vorig jaar voor Heaven een uitgebreid overzichtsverhaal over Gil Scott-Heron.
Op het Radio 6-webkanaal Grooves is Gil de hele week van 22:00 tot 23:00 uur te beluisteren.
Een complete discografie van Gil Scott-Heron vind je in de All Music Guide.

Als troost: Lady Day and John Coltrane

dinsdag 24 mei 2011

Diamond live: Sade in Ahoy

Het lange wachten (18 jaar) op Sade werd gisteravond beloond. Het concert in Ahoy was niets minder dan hypnotisch. De alweer 52(!)-jarige zangeres heeft nog steeds een loepzuivere stem. Bloedstollende vertolkingen van Jezebel en Is It A Crime sneden door de ziel en maakten duidelijk wat een unieke zangeres Sade eigenlijk is. Een natuurfenomeen.
De band was even strak als de bodystocking van Sade en klonk in feite precies als op de plaat (zij het wat rafeliger). Dat is doorgaans geen aanbeveling maar in dit geval is het een knappe prestatie als je dat live kunt reproduceren. Het bewijst de beheersing en professionaliteit van de muzikanten; deze band weet precies wat ze wil en doet. Uitgekiend.
Van tevoren maakte ik me zorgen over het geluid in de beruchte badkuip Ahoy - zulke subtiele en verfijnde muziek staat of valt met een goed geluid - maar dat was kraakhelder en open.
De show was zeer fraai met schitterende videoprojecties, vooral de Frank Miller-achtige animatie van een duister New York als aanloop naar Smooth Operator.
Het was een lang optreden (twee uur), wellicht iets te lang want de tweede helft kabbelde hier en daar. Het was een greatest hits-show, maar dat mag best na zo een lange afwezigheid. Er was bovendien genoeg nieuw materiaal te horen, zoals de opener Soldier of Love.
En is Sade nog net zo mooi als vroeger? Oef!

zaterdag 21 mei 2011

Booker T. Jones - The Road From Memphis

Booker T. Jones won dan wel een Grammy voor Potato Hole (2009), zijn nieuwe album The Road From Memphis (luisterpaal) is wat mij betreft beter. Het uitstapje naar de rock (met The Drive-By Truckers) op Potato Hole was me te vrijblijvend. Op The Road From Memphis (met hiphopband The Roots) blijft Booker op eigen terrein, met beter resultaat. Hoekige, rauwe, funky beats die hem dwingen tot puntig spel.

En lees meteen even mijn interview met Booker T.

donderdag 19 mei 2011

Gevonden foto: Big L

Foto: © Ruben Le Noble
Gevonden foto: AG, Big L en ik in de kleedkamer van de Melkweg (3e verjaardagsfeest van Fat Beats), 8 oktober 1998, enkele maanden voordat L vermoord werd. Dank Ruben! (voor de foto natuurlijk)

Het interview met AG en Big L vind je hier. Voor het interview met Big L en O.C. moet je hier wezen.




maandag 16 mei 2011

Verse Coffey

Je zou het niet zoeken achter zijn David Van Driessen-look (de hippie-leraar uit Beavis and Butt-Head), maar gitarist Dennis Coffey is een cultheld bij funk- en hiphop-fans en samplejagers. Coffey-klassiekers als Scorpio en Getting It On werden gesampled door o.a. Public Enemy, Beastie Boys en L.L. Cool J. Als studiomuzikant van Motown speelde hij bovendien mee op platen van The Temptations, Rare Earth, Freda Payne en Edwin Starr.

Het was jarenlang stil rond de inmiddels 70-jarige gitarist uit Detroit, maar plots is daar een nieuw album, met oud en nieuw materiaal. Is het een goede plaat? Redelijk. Het nieuwe materiaal is prima maar weinig memorabel. Coffey lijkt vooral te willen attenderen op zijn muzikale betekenis. Niet onterecht, maar daarvoor verwijs ik liever naar de excellente compilatie Big City Funk van Vampisoul uit 2006.

Voor meer info over (en muziek van) Dennis Coffey, check het artikel dat ik in 2007 over hem schreef in popmagazine Heaven.

maandag 9 mei 2011

Dan moet Wilders zijn beveiliging ook zelf betalen

Het is terecht dat PVV'ers die boude islam-uitspraken doen, worden beveiligd op kosten van de belastingbetaler. Maar dan moet de PVV ook niet zeuren als de gemeente Den Haag een spreker inhuurt die een verhaal houdt dat de achterban tegenstaat. 


PVV-raadslid en Kamerlid Richard de Mos moet zijn bezoldiging terugbetalen als hij uitspraken doet waarmee sommige belastingbetalers het oneens zijn. Hij is dan wel volksvertegenwoordiger, maar niet unaniem gekozen door het Nederlandse volk, dus dan mag ook niet van elke Nederlandse burger verwacht worden dat hij meebetaalt aan zijn meningen. Bovendien zijn er meer kiezers die niet op de PVV hebben gestemd dan wel.

En als we dan toch bezig zijn, moet Geert Wilders zijn persoonsbeveiliging voortaan zelf bekostigen, samen met de PVV-kiezers. Hij kiest er tenslotte zelf voor provocatieve uitspraken over de islam te doen, gesteund door zijn achterban, dus moeten zij ook zelf voor de consequenties opdraaien. Niet de Nederlandse belastingbetaler, die het bovendien wellicht met zijn islamstandpunten oneens is. 

zaterdag 7 mei 2011

Bad motherfucker: Andre Williams

Andre en ik.
De R&B-legende waar nooit iemand van heeft gehoord Andre Williams speelde vrijdagavond in De Kelder in Amersfoort. Ooit schreef hij een van Stevie Wonders eerste hits, maar was decennia verdwaald door een hardnekkige drank- en drugsverslaving waardoor hij zelfs op straat leefde. Zijn ruige leven komt terug in zijn rauwe teksten en podiumact, met veelzeggende titels als Ain't No Such a Thing as Good Dope en Pussy Stank (But So Do Marijuana). De show in De Kelder was dan ook smerig als een strontvlieg.

Update: Dietmar Terpstra schreef een concertverslag op Bluesmagazine.nl.