Zita Swoon Group wil geen Afrikaans kleurtje

Wait for Me van de Zita Swoon Group is een rasechte Afrikaanse plaat geworden, want de Belgische groep neemt geen genoegen met een exotisch sausje. ‘Dat is een verdoken vorm van kolonialisme.’

Op het podium zet de Zita Swoon Group een groove in die het Amsterdamse Bimhuis binnen dendert als een kudde losgebroken olifanten. Zangeres Awa Démé schopt haar slippers uit en wiegt ritmisch heen-en-weer. Door de glaspartij achter hen prikt de zon door het wolkendek. Een glimlach krult de mond van voorman Stef Kamil Carlens. Het is gelukt. De missie om westerse en Afrikaanse muziek te versmelten is geslaagd.
Wait for Me is een rijke plaat met Americana en Africana volbloed in het DNA. Een knappe prestatie, want de makke van veel crossoverprojecten is dat ze slechts een uitheems vernislaagje hebben. ‘Ik was op mijn hoede dat het niet muziek zou worden met een exotisch kleurtje. Dat wou ik ab-so-luut niet’, vertelt Carlens later, als de opnames voor het VPRO-programma Vrije Geluiden erop zitten. ‘Ik wou dat het echt een samenwerking werd. Daarom heeft het ook zo lang geduurd om die songs te maken. Niet zo van hier een vleugje balafon en daar een stemmetje. Om het heel cru te zeggen, vind ik dat een verdoken vorm van kolonialisme. Ik wou echt samenkomen, echt begrijpen.’

Muziek Sir OJ is niet evident

Voor de loodzware en dynamische gitaarmuren van Antwerpenaren Sir OJ moet je even de tijd nemen. ‘Belgische bands eisen vrijheid op.’
Extreem winterweer legt Nederland en België al dagen lam. David Joris, Sir OJ himself, ziet het met lede ogen aan. ‘We moeten straks spelen hier in Antwerpen. Met die instrumenten moet je oppassen in de sneeuw. Ik weet nog niet hoe we dat gaan doen. Maar het is wel schoon hè?’
Let wel: we hebben het niet over de Nederlandse hiphopper Sir OJ. Joris ligt er niet wakker van dat iemand anders onder dezelfde naam actief is. ‘Ik vind het wel goed, een Sir OJ in Nederland en een Sir OJ in België. Misschien kunnen we samen een optreden doen. Het is voor hem misschien ook wel plezant. In België kent niemand hem en er wordt hier natuurlijk publiciteit voor ons gemaakt en als mensen op internet zoeken komen ze hem ook tegen.’
Gitarist en toetsenist Joris richtte Sir OJ een jaar of drie geleden op in de Antwerpse rockscene met zijn jeugdvrienden Steve Frederickx (gitaar) en Tom Debuyssher (drums). Later werden bassist Lenn Dauphin (Stijn) en producer/gitarist/toetsenist Tars Vervaecke (Black Heart Rebellion) toegevoegd.
Joris’ afkomst is niet misselijk: hij speelt ook in Mauro & The Grooms, de band van Mauro Pawlowski, een van de prominentste en creatiefste muzikanten van België en momenteel de smaakmaker van dEUS.

Detroit in de Vlaamse polder

Detroit ligt onder de rook van Brussel. Die indruk krijg je althans als je naar Silver Threats luistert, het tweede album van The Black Box Revelation uit het Vlaamse Dilbeek. Het is een vuige garagerockplaat in de beste traditie van The Stooges, The MC5 en The Black Keys.

De essentie van rock&roll is – of was ooit – gevaar. The Black Box Revelation heeft geen boodschap aan behagen. Blakend van zelfvertrouwen door het (inter)nationale succes van hun debuut Set Your Head On Fire, in combinatie met jeugdige onbesuisdheid, is Silver Threats een compromisloze plaat geworden die hun street credibility moet consolideren maar wonderwel ook scoort bij een groot publiek.
The Black Box Revelation gunt de luisteraar geen genade. In een rap tempo word je om de oren geslagen met groteske, venijnige riffs die vervaarlijk ronken als motorzagen. Adempauzes door middel van hier en daar een wat vriendelijker nummer zijn er niet op Silver Threats. Het is een veeleisende rit die niet voor de tere zielen is weggelegd en getrainde oren vereist.
Het risico met dergelijke heipaalplaten is dat je murw wordt van het gebeuk en de muziek niet meer opneemt. Silver Threats is echter een rijke en gedetailleerde plaat en blijft daardoor fascineren en enerveren.
Als kers op de taart culmineert het album in het bijna negen minuten durende Here Comes The Kick, een dreinende woestijnrockjam die aanvoelt als het delirium van een ratelslangenbeet.
Gitarist/zanger Jan Paternoster en drummer Dries van Dijck demonstreren op Silver Threats opnieuw een muzikale volwassenheid die opvallend is voor een band die hun tienerjaren amper ontgroeid zijn. Voor de lange termijn willen we hen wel meegeven dat als ze de 20 passeren, het tijd wordt om meer afstand te nemen van hun voorbeelden en aan een eigen geluid te gaan sleutelen. Maar vooralsnog moeten we verheugd en ook een beetje jaloers constateren dat onze zuiderburen alweer een leuk bandje hebben voortgebracht.




Dit artikel is eerder verschenen op DePers.nl