Marvin Gaye: anatomie van een val

1983: Marvin Gaye is met de hit Sexual Healing terug aan de top. De triomf wordt ook zijn val. Op persoonlijk vlak zakt hij weg in een moeras van drugs en paranoia, dat uitmondt in een familiedrama als hij op 1 april 1984 door zijn eigen vader wordt doodgeschoten. Of is het zelfmoord?

Lees ook:

Marvin Gaye waaide uit in Oostende

Here, My Dear, de ultieme scheidingplaat

Amerika staat klaar om haar verloren zoon Marvin Gaye weer in de armen te sluiten. Maar hij wil niet terug. Hij voelt zich verketterd en in de steek gelaten door zijn vaderland. Hij ziet zijn toekomst in Europa en heeft zelfs een oud landhuis gekocht buiten de Belgische badplaats Oostende, waar hij de laatste anderhalf jaar zijn leven en carrière weer op de rit heeft gekregen.

Het is dan ook niet het succes van zijn comebackalbum Midnight Love en de hit Sexual Healing dat hem in oktober 1982 noopt terug te gaan naar Amerika. Het is zijn 69-jarige moeder Alberta, zijn steun en toeverlaat, die ernstig ziek is en een riskante nieroperatie moet ondergaan. De intentie is om terug te gaan naar Europa zodra zij hersteld is, maar het zal er nooit meer van komen.

Lamont Dozier: Motown revisited

Op papier is het een weinig aanlokkelijke premisse:  een oude rot die zijn oude hits in een nieuw jasje steekt. Vaak onder aanvoering van hippe producers die alles dichtplamuren met een vette beat, zodat het een jong publiek aanspreekt. Het resultaat is dat de veteraan verdwaald klinkt, als een opa die te gast is op zijn eigen verjaardag. Zo niet, gelukkig, Reimagination van Lamont Dozier.

In de jaren 60 was de zanger en liedjesschrijver (77) een derde van het legendarische producersteam Holland-Dozier-Holland en het brein achter vele Motown-hits van The Four Tops en The Supremes. Motown maakte muziek voor een tienermarkt. Op Reimagination ontdoet Dozier klassiekers als You Keep Me Hangin’ On en I Can’t Help Myself van de kauwgomballensound van Motown, om ze te herinterpreteren met een volwassen, smaakvol, rootsy geluid.

“De oude songs moesten een update krijgen, een facelift, voor de hedendaagse markt. Dit zijn heel goede liedjes, omdat ze zich lenen voor verschillende interpretaties”, legt Dozier uit. “Dit zijn de beste nummers die bij Motown gemaakt zijn. De single Reach Out I’ll Be There met Jo Harman is een heel opwindend duet. We wilden mensen laten horen hoe diep deze nummers eigenlijk gaan.”



 “Het was een idee van de producer, Fred Mollin”, vervolgt Dozier. “We spraken er al jaren over, maar ik was druk met andere projecten. Een jaar geleden besloot ik het te proberen. Fred had een paar ideeën om de oude nummers een nieuw bewustzijn te geven, zoals hij het noemt. Reimagination. Dat vond ik een goed idee, ik wilde dat al een tijd doen. En het is zeer geslaagd. We hadden veel plezier met de gasten, Jo Harman, Graham Nash, Gregory Porter en Cliff Richard. Een van mijn beste ervaringen in de studio. Het deed me denken aan de tijd met The Four Tops. We hadden veel lol, lang geleden dat het zo bevredigend was.”

Familie

‘Motown college, school of knowledge’, vat Dozier de periode samen waarin hij zijn stempel drukte op de Motown-sound, en daarmee ook op de popmuziek. Het was hard werken, maar de sfeer was goed. De hitfabriek voelde als familie.

“Het was druk”, herinnert Dozier zich. “Iedereen sloofde zich uit om de volgende plaat te mogen maken. Maar de competitie tussen de liedjesschrijvers en de producers was vriendschappelijk. De songwriters luisterden naar elkaars liedjes. We hadden het beste met elkaar voor, maar iedereen wilde met het beste nummer komen voor The Supremes, The Four Tops of Martha and the Vandellas. Bij de vergaderingen op vrijdag werden alle liedjes beluisterd die die week waren gemaakt. Daaruit werd de beste gekozen. Onze nummers, van Holland-Dozier-Holland, zaten daar bijna altijd bij.”

Als je bij Motown werkte, stond je onder druk om te leveren. “Maar het was positieve druk. Soms kwam je om negen uur ’s morgens de studio binnen en haalde je door tot drie uur ’s nachts. Maar het was altijd feest, het voelde niet als werk. Motown kwam met een nieuwe manier van muziek opnemen. Een ander soort business, het ging meer om plezier. Ik mis die tijd. Helaas leven veel mensen niet meer. Ik mis de mensen van de huisband The Funk Brothers, met wie we elke dag zestien uur in de studio zaten. En de artiesten natuurlijk. We hadden goede ideeën. We schreven op onze manier geschiedenis. Niet dat we doorhadden hoe groot het zou worden, maar we wisten dat we goed bezig waren.  In Engeland hebben ze nu nog Motown-weekends. Dat vind ik heel opwindend. We hadden geen idee dat die liedjes nu nog zo veel zouden worden gedraaid.”

Bankroet Detroit was ooit rijke muziekstad

De teloorgang van Detroit heeft haar dieptepunt bereikt. Ooit bloeide in de failliete stad de auto-industrie, maar ook de rock en soul.

Detroit is vooral bekend om het legendarische soullabel Motown, bekend van Marvin Gaye, Stevie Wonder, Diana Ross & The Supremes en Smokey Robinson. Maar naast de zoetgevooisde soul bracht de stad ook de keiharde rocksound voort van The MC5 en Iggy & The Stooges, de voorlopers van de punk. In de jaren '80 speelde Detroit een pioniersrol in de techno. Nog steeds komen er grote artiesten uit Detroit, zoals Eminem, The White Stripes en Kid Rock.

Marvin Gaye - Inner City Blues


Stevie Wonder - Livin' for the City

Dennis Coffey komt zijn erfenis opeisen

Foto: Jerry Wald

Achter zijn lange blonde manen, grote baard en nerdy bril zou je geen funkmuzikant vermoeden die een hele generatie rappers voorzag van kant-en-klare samples. De naam Dennis Coffey zegt maar weinig mensen meer wat. Nu is de 70-jarige gitarist terug met een nieuwe plaat om ons op zijn enorme staat van dienst te attenderen.

"Oh Chuck, they out to get us man, yo we gotta dust these boys off", klinkt de stem van Flavor Flav op 'You're Gonna Get Yours', de openingstrack van Public Enemy's Yo! Bum Rush The Show (1987). De borrelende gitaarlick leende Public Enemy van 'Getting It On' van Dennis Coffey uit 1971. PE was een van velen die putten uit het werk van Dennis Coffey. Ook L.L. Cool J, Queen Latifah, Diamond D., Lord Finesse, Beastie Boys, Moby, Roni Size, Mos Def, Ultramagnetic MC's, Geto Boys en Compton's Most Wanted. To name a few.

Wie is dan die Dennis Coffey, die sprekend leek op David van Driessen, de hippieleraar uit Beavis & Butt-Head, maar zulke vette funkplaten op zijn naam heeft staan? Coffey begon als tiener al te werken als professioneel muzikant. In de jaren '60 speelt hij op verschillende hits van soulzanger Edwin Starr, waaronder 'S.O.S. (Stop Her On Sight)' uit 1966. Al gauw maakt Coffey naam in Detroit en onvermijdelijk belandt hij bij Motown.

Coffey verenigt in zich de twee muzikale uitersten die Detroit als hun thuis hebben: sweet soul music en loeiharde rock. Eind jaren '60 begint Motown de kauwgomballensoulsound af te schudden voor een volwassener geluid dat beter past bij de veranderende tijdsgeest. Dennis Coffey is de man die de Wahwah-gitaar introduceert bij Motown, een hippe psychedelische vervorming uit de rock.

In memoriam: Norman Whitfield (1940-2008)

Het was een geluk bij een ongeluk dat de auto van zijn vader op de terugweg van de begrafenis van een familielid in Californië naar New York panne kreeg in Detroit, anders was Norman Whitfield wellicht nooit in de standplaats van Motown terechtgekomen. De jonge Norman had als puber vooral belangstelling voor poolen, maar had ontwikkelde een grote voorliefde voor rhythm & blues.
Op zijn achttiende dook Norman al de studio van het plaatselijke label Thelma Records in met Richard Street (die later deel zou uitmaken van The Temptations), The Distants (een voorloper van The Temptations) en The Mohawks. Norman had bewondering voor de succesvolle plaatselijke platenbaas Berry Gordy.
Als tiener hing hij vaak rond bij Motown om alles te observeren en absorberen, tot Gordy hem voor de zoveelste keer eruit schopte. Gordy zag uiteindelijk Whitfields talent en liet aan hem de kwaliteitscontrole over. In 1962, tijdens de hoogtijdagen van Motown, werd hij songwriter naast Harvey Fuqua, Holland-Dozier-Holland en schopte het al gauw tot producer en is zo een van de architecten van de Motown-sound. Whitfield werkte samen met The Marvelettes en The Velvettes. Ook is hij verantwoordelijk voor de hits die zowel Gladys Knight & The Pips als Marvin Gaye scoren met I Heard It Through The Grapevine.
In 1963 neemt Whitfield The Temptations onder zijn hoede en is drie jaar later de exclusieve producer van de groep. Hij bouwt het geluid om naar psychedelische soul met lange, uitgesponnen, zorgvuldig gearrangeerde nummers (overigens in samenwerking met Barrett Strong). De baanbrekende nieuwe sound doet zijn intrede op Cloud Nine (1969). Het levert Whitfield een Grammy Award op. In 1972 scoren The Temptations een wereldhit met Papa Was A Rolling Stone en dat is opnieuw goed voor een Grammy. Intussen boekt Whitfield in 1970 nog een succes met de hit War van Edwin Starr en produceert hij The Undisputed Truth als een soort hobbyproject.
The Temptations zijn niet onverdeeld tevreden met Whitfields werk. Ze vinden dat hun vocalen naar de achtergrond worden gedrukt. Het is een van de redenen waarom Eddie Kendricks de groep verlaat.
Midden jaren zeventig verlaat Whitfield Motown om zijn eigen label Whitfield Records op te richten, waarvan de W in het logo de omgekeerde M van Motown is. Hij neemt The Undisputed Truth mee. In 1976 scoort hij een grote hit met zijn nieuwe groep Rose Royce (de oude begeleidingsband van Edwin Starr) met de soundtrack van Car Wash, die Whitfield bovendien een derde Grammy oplevert.
Begin jaren tachtig raakt Whitfield echter in de obscuriteit. Hij produceert nog wel Sail Away van The Temptations en de soundtrack van The Last Dragon.
In 2004 horen weer van Whitfield als hij met Barrett Strong wordt opgenomen in de Songwriter’s Hall of Fame. Een jaar later treft hij met de IRS een schikking voor belastingontduiking. Hij krijgt huisarrest en hoeft niet de gevangenis in wegens zijn ziekte. Whitfield had suikerziekte.
De laatste maanden van zijn leven bracht Whitfield door in bed in het Cedars-Sinai Medical Center in Los Angeles, waar hij werd behandeld voor diabetes. Een paar weken geleden raakte hij in coma. Op 16 september stief Whitfield op 68-jarige leeftijd.

Dit artikel verscheen eerder in popmagazine Heaven.

Dennis Coffey: Man achter de schermen

Met zijn buitenmodel bril, lange blonde lokken en ongetrimde baard leek Dennis Coffey als twee druppels water op hippieleraar David Van Driessen uit Beavis and Butt-Head. Onder funkfans en samplejagers geldt de blanke soulgitarist uit Detroit als niets minder dan een levende legende.

In zijn jonge jaren houdt Dennis Coffey van country, maar op de middelbare school verdiept hij zich in rock ’n’ roll, blues en jazz, waarbij Chuck Berry en Wes Montgomery hem als beginnend gitarist inspireren. Op zijn vijftiende heeft hij al zijn eerste professionele klus: spelen op I’m Gone van de obscure rockabillycat Vic Gallon. Begin jaren zestig voegt Coffey zich bij The Royaltones, die een paar kleine hits hebben gescoord en sessiewerk doen voor onder anderen Del Shannon. Later vormt hij een duo met zanger Durwood Hutto. Intussen studeert hij muziek aan de Wayne State University in Detroit.

Als hij een contract tekent bij Nat Tarnopol, de manager van soulcoryfee Jackie Wilson, komt de carrière van Coffey pas echt op gang. Via Tarnopol komt hij in contact met platenbons Berry Gordy, maar vooralsnog doet hij niets voor Motown, maar werkt hij als sessiemuzikant voor Ric-Tic. Zo is hij te horen op S.O.S. (Stop Her On Sight), een hit van Edwin Starr uit 1966. Vervolgens speelt Coffey op vergeten klassiekers als Open The Door To Your Heart van Darrell Banks, Competition Ain’t Nothing van Carl Carlton en Happiness Is Here van Tobi Larks. Stuk voor stuk nummers die van grote invloed zijn geweest op de Britse Northern Soul.

Fuzzy

Pas in 1968 begint Coffey dan eindelijk bij Motown, net op het moment dat de artiesten op dat label de kauwgomballensoul hebben afgezworen om serieuze muziek te gaan maken die aansluit bij de tijdgeest. The Temptations bijvoorbeeld slaan met Dennis Edwards als vervanger van David Ruffin onder leiding van producer Norman Whitfield een funky psychedelische richting in. Coffey is verantwoordelijk voor de vervormde wahwah-gitaar op Cloud Nine, een hip nieuw geluid dat in de funk veel navolging vindt.

Daarnaast is hij te horen op meer dan honderd platina en gouden platen, waaronder hits van Stevie Wonder, Diana Ross, Marvin Gaye, Four Tops, Gladys Knight, Quincy Jones, Barbra Streisand en Ringo Starr.

Samen met sessiedrummer Mike Theodore begint Coffey een productiebedrijfje onder de naam Theo-Coff. Met een demo van de blue-eyed soulgroep The Sunliners, later omgedoopt tot Rare Earth, slepen ze een deal in de wacht bij Maverick, een dochter van MGM. Een half jaar later krijgt Coffey bovendien een contract als soloartiest. Zijn debuut Hair & Thangs uit 1969 bevat covers van krakers uit de hippiemusical Hair, aangevuld met nummers als It’s Your Thing van The Isley Brothers, dat in zijn versie zowaar de hitlijsten haalt. Het elementaire, harde en vuige album klinkt met zijn fuzzy gitaarspel, funky ritmes en industriële geluid als een futuristische kruising van The Meters en The White Stripes.

Funky

Als Maverick kort na het verschijnen van Hair & Thangs wordt opgeheven, verhuist Dennis Coffey met Rare Earth naar Motown, waar hij meespeelt op onverwoestbare klassiekers als War van Edwin Starr en Band Of Gold van Freda Payne. In 1971 stapt hij over naar Sussex, het nieuwe label van voormalig Maverick-baas Clarence Avant, waarna zijn solocarrière een plotselinge vlucht neemt. Met Scorpio haalt hij zelfs de top tien, terwijl de opvolger Taurus eveneens hoog scoort. Begeleid door The Detroit Guitar Band maakt hij de albumtrits Evolution, Goin’ For Myself en Electric Coffey, die twee decennia later voor menig hiphopper een rijke bron voor samples blijken. Zo duikt alleen al het superfunky Scorpio op bij zulke uiteenlopende grootheden als Public Enemy, LL Cool J, Queen Latifah, Moby en Rage Against The Machine.

Als Coffey in 1974 overstapt naar het label Westbound produceert hij een aantal discohits, waaronder We Got Our Own Thing van CJ & Co en Love Machine van The Tempest Trio. Daarnaast tekent hij voor de geslaagde soundtrack van de low-budget blaxploitationfilm Black Belt Jones rond de zwarte karatekampioen Jim Kelly. Zijn soloplaten uit die periode zijn zowel artistiek als commercieel beduidend minder succesvol. Wanneer Westbound begin jaren tachtig wordt opgedoekt, pakt Coffey het sessiewerk weer op om tegen het eind van dat decennium zijn comeback te maken met het fusionachtige Under The Moonlight. Sindsdien is het vergeefs wachten op een volgende soloplaat, maar wel publiceerde hij een jaar of drie geleden zijn autobiografie Guitars, Bars And Motown Superstars. En bij tijd en wijle staat Dennis Coffey op een podium van een kleine club ergens in de Verenigde Staten met een stel begeleiders een avondje lekker gitaar te spelen.

Build your own custom video playlist at embedr.com

Dit artikel verscheen eerder in popmagazine Heaven.

Marvin Gaye - Hear, My Dear: De ultieme scheidingplaat

Een plaat maken over je echtscheiding om je ex af te betalen. Dat kan niet veel soeps zijn, vonden de critici van Marvin Gaye’s Here, My Dear (1978). Hadden zij het even mis.

Lees ook:

• Marvin Gaye waaide uit in Oostende
• Marvin Gaye: anatomie van een val

Marvin Gaye en Anna Gordy ontmoetten elkaar in 1960, toen Marvin met zijn muzikale partner en mentor Harvey Fuqua na het uiteenvallen van hun doowopgroep The Moonglows naar Detroit toog om een contract te tekenen bij Anna Records, het labeltje van Anna en haar zuster Gwen. Anna was de zus van Motown-baas Berry Gordy. Motown timmerde lokaal al flink aan de weg en Marvins carrière kreeg een nieuwe wending toen Anna Records opging in Motown.

In 1963 trouwden Marvin en Anna. Voor de beginnende Marvin was het huwelijk strategisch. Via Anna hoopte Marvin rekenen op een voorkeursbehandeling van Berry Gordy. “Trouwen met een koningin maakt me misschien geen koning, maar ik maak tenminste kans om prins te worden.”

Maar Marvin koesterde wel degelijk oprechte romantische gevoelens voor Anna. Het paar verschilde 17 jaar in leeftijd. Marvin was begin 20, Anna was eind 30. De veel oudere en verfijnde Anna voedde de groene straatjongen op, nam zijn eenzaamheid weg, geloofde in zijn talent, stimuleerde hem en hielp hem zijn gebrek aan zelfvertrouwen overwinnen. Pride and Joy, een van Marvins grootste hits, schreef hij speciaal voor Anna.

De relatie tussen Marvin en Anna was vanaf het begin stormachtig. Zowel Marvin als Anna ging vreemd en er waren felle, gewelddadige ruzies. Toen de jaren zeventig aanbraken, was het liefdesvuur gedoofd. De enige reden waarom Marvin bij Anna bleef, was omdat zij zijn sleutel tot Motown was. De laatste nagel in de doodkist van het huwelijk was de verhouding die de 33-jarige Marvin in 1973 begon met de 16-jarige Janis Hunter. Het duurde niet lang voordat Marvin en Janis gingen samenwonen en er kinderen kwamen. Dat ervoer Anna als een dolksteek in haar hart en rug.

Mannelijkheid

Begin 1975 vroeg Anna de echtscheiding aan. Marvin vatte dit op als een uitdaging van zijn mannelijkheid. Marvin weigerde Anna geld te betalen en ontketende daarmee een oorlog met zijn echtgenote. Tijdens het huwelijk handelde Anna de zaken en financiën af in plaats van de chaotische Marvin, bovendien was zij de zus van Motown-baas Berry Gordy, dus Marvin was zich maar al te goed bewust van het feit dat Anna hem in de tang had. Anna en Berry hadden hem gemaakt en zij konden hem ook breken. Marvin was als de dood voor Anna, maar probeerde haar van het tegendeel te overtuigen door zich groot en stoer te gedragen. “Ik wist dat ze in staat was elke cent die ik had af te pakken, maar uit trots hield ik me sterk.”

Marvin was achterdochtig dat Berry Gordy en Motown de kant van Anna kozen. Onterecht, zegt Marvins advocaat Curtis Shaw. “Motown behandelde hem als een prins. Ze wilden niets liever dan dat zijn succes voortduurde. Waarom zouden ze een van hun beste verdieners tegenwerken? Maar Marvin wist zeker dat Berry de pik op hem had, ook al hield Berry zich geheel buiten de scheiding.”

Financiële problemen

Marvin raakte dieper en dieper in de problemen. Ondanks uiterst lucratieve miljoenencontracten met Motown had Marvin miljoenenschulden. Hij betaalde Anna geen alimentatie, hij had een gigantische belastingschuld, hij had her en der verlieslijdende investeringen, diverse dure huizen, studio, een extravagante levensstijl en niet in de laatste plaats een geldverslindende cokeconsumptie. Zijn voormalige manager Stephen Hill en enkele bandleden hadden hem voor de rechter gedaagd wegens achterstallige loonbetalingen. Een van zijn huizen werd geveild. Omdat Marvin alle eisen van Anna negeerde werd het juridische gevecht steeds feller en de scheiding dreigde hem te ruïneren. Inmiddels stond zijn relatie met Janis ook al op springen. Maar Marvin liet zich niet kennen. Om aan geld te komen en uit handen te blijven van iedereen die geld van hem eiste toerde Marvin zich in slag in de rondte.

Raadsman Curtis Shaw werd steeds wanhopiger. Tot hij met een lumineus idee kwam: betaal haar met muziek! “Anna was bereid tot een schikking van 1 miljoen dollar. Marvin had zo veel geld niet, dus ik stelde haar voor om 600.000 dollar te betalen. Omdat zelfs dat bedrag al een probleem was, suggereerde ik dat ze het voorschot zou krijgen op Marvins volgende album – 305.000 dollar – en dan nog eens 295.000 dollar van de opbrengst van dat album. Anna vond het een goed idee, ik wist Marvin over te halen, de rechter schreef het bevel en dat was dat.” In maart 1977 was de scheiding een feit.

Zuivering

Nog steeds wilde de even koppige als luie Marvin zich niet laten kennen. “Eerst wilde ik een vluggertje maken. Niets zwaars, zelfs niet goed. Waarom zou ik me druk maken als Anna toch alle centen opstreek? Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het idee me begon te fascineren. Bovendien was ik mijn publiek mijn beste kunnen verschuldigd. Uiteindelijk maakte ik de plaat met een diepe passie. Het werd een obsessie. Ik moest mezelf bevrijden van Anna. Al die getuigenverklaringen en hoorzittingen, al die beschuldigingen en leugens – ik wist dat ik zou ontploffen als ik al die rotzooi niet uit me kreeg. Dus ik zong en zong tot ik mezelf had gezuiverd van alles dat ik had doorgemaakt.”

Sarcasme

Het sarcasme druipt af van de titel Here, My Dear. Ook in het gelijknamige openingsnummer loopt Marvin over van bijtende spot, te beginnen bij het ouderwetse doowopnummer dat zijn stem ondersteunt. “I guess I'd have to say this album is
dedicated to you/Although perhaps you may not be happy/This is what you want/So I conceded/I hope it makes you happy/There's a lot of truth in it, baby” Vervolgens beschuldigt Marvin Anna ervan hem te chanteren door hun zoon Marvin III bij hem weg te houden, een verwijt dat Marvin vaker maakt op het album.

Het terugkerende thema op Here, My Dear is When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You. Marvin blijft verwijten afvuren op Anna. Hij vraagt Anna hoe ze 1 miljoen van hem kan eisen en hoe ze een straatverbod tegen hem kan laten uitvaardigen, als ze ooit van hem heeft gehouden.

Is That Enough is in dezelfde geest. Marvin vraagt zich hardop af hoe ver Anna wil gaan. Ze wil hem kaalplukken om haar luxe leventje te kunnen volhouden, moppert Marvin: “You got a flair for style/And stylin’ all the while/What could I do?/The judge said she got to keep on livin’ the way she’s accustomed to”

Marvin zingt opvallend openhartig over zijn cokegebruik en hoerenloperij op Time to Get it Together, waarop hij inziet dat hij zelfdestructief bezig is en belooft zijn leven te beteren. Wat hij overigens nooit deed, sterker nog, na de scheiding ging het snel bergafwaarts met hem.

Na alle verwijten aan Anna, haalt Marvin goede herinneringen aan haar op Anna’s Song. Het nummer begint met wrange keyboards, die de pijn van het verraad aan elkaar en alles wat Anna en Marvin gedeeld hebben accentueren. Marvins stem zit voorin de mix, wat een indringend effect geeft. Marvin zingt hoe hij en Anna met elkaar vreeën, hoeveel Anna van zijn muziek hield, hoe ze samen luisterden naar hun spelende kinderen. Dan wordt het Marvin te veel en schreeuwt hij gekweld: “Annaaaaa!!! Annaaaaaaa!!!”

Toenadering

Maar een scheiding is een emotionele rollercoaster, dus na alle beschuldigingen bevat Here, My Dear ook toenaderingspogingen. Alsof Marvin de deur op een kier zet voor Anna, fantaseert hij op A Funky Space Reincarnation hoe hij haar in de verre toekomst tegenkomt op een feestje. Samen roken ze een joint van Venus en vrijen ze in een ruimteschip.

De ogenschijnlijke lijmpoging wordt direct weer afgekapt op You Can Leave, But It’s Going to Cost You, de woorden die Anna uitsprak toen Marvin in het huis van haar zus Gwen haar mededeelde dat hij haar voorgoed verliet voor Janis. “That young girl is gonna cost you”. En om Anna nog even jaloers te maken sluit Marvin het album af met Falling in Love Again, wat natuurlijk slaat op zijn relatie met Janis.

Monopoly

De hoes van Here, My Dear is een illustratie van een Romeins standbeeld van Marvin. Achter hem staat het standbeeld De Kus van Rodin en de woorden ‘love and marriage’. Op de achterkant van de hoes staat de stad en het Rodin-beeld in brand. Vlammen slaan uit het kruis van de man, vermoedelijk symbolisch voor Marvins seksuele onzekerheid. Naast het beeld staan de woorden ‘pain and divorce’. De binnenhoes bestaat uit een Monopolyspel met in het midden het woord ‘judgment’. Een mannenhand reikt een plaat aan een vrouwenhand aan. De man heeft alleen een piano en opnameapparatuur, de vrouw heeft geld, een huis, een auto en een diamanten ring.

Toen Marvin na 3 maanden Here, My Dear voltooid had, wilde hij dat Anna het album zou horen. “Hij vroeg mij om het voor haar te draaien”, zegt engineer Art Stewart. “Ze luisterde ernaar in de studio. Marvin was al die tijd boven op zolder en kwam niet naar beneden. Anna zat daar en luisterde, zei niets en ging weg.”

In december 1978, pas een jaar na de voltooiing, werd Here, My Dear uitgebracht. Marvin zegt dat hij het album niet durfde uit te brengen, maar volgens Mark Gaillard, de halfbroer van Janis, wilde Motown Here, My Dear niet releasen omdat de naam Gordy door het slijk gehaald werd.

Inbreuk op privacy

Na de release van Here, My Dear berichtte het blad People dat Anna Marvin wilde aanklagen voor 5 miljoen dollar wegens inbreuk op haar privacy. “Ik denk dat hij het expres deed, voor het plezier om mij gekwetst te zien”, aldus het lijdend voorwerp. “In liefde en oorlog is alles geoorloofd”, verdedigde Marvin zich. De rechtszaak is er nooit gekomen, wellicht wilde Anna de eer aan zichzelf houden.

De critici en het publiek waren in ieder geval niet te spreken over Here, My Dear. Het album zou een muzikale soap en pretentieuze, banale pulp zijn. Een plaat die is gemaakt om een echtscheiding te financieren kan niet goed zijn, was de teneur. De consument liet het ook afweten. Het album kwam niet hoger dan nummer 26 in de hitlijsten, stukken lager dan de nummers 2 en 4 die respectievelijk Let’s Get It On en I Want You haalden.

Doodzonde, want Here, My Dear is juist een van de beste werken uit het imposante oeuvre van Marvin Gaye. Het concept is alleen al briljant; om een album te wijden aan het meest intieme, persoonlijke, fundamentele en pijnlijke facet van je leven, en dat op zo’n openhartige manier, getuigt van grote moed. De uitwerking is uitmuntend. Marvin Gaye schreef zijn beste teksten voor Here, My Dear. Hij is direct, onverbloemd, gekwetst, rancuneus maar intelligent en nooit banaal. Muzikaal laat Here, My Dear evenmin een steek vallen. Het album wisselt funk af met bitterzoete ballads, en de arrangementen zijn gelaagd en ingenieus. Here, My Dear zakt op geen moment in, maar blijft van begin tot eind fascineren.

“Jesus says time will heal all wounds”, zegt Marvin op Time to get it Together. Zo kon het gebeuren dat Anna door de jaren heen Here, My Dear toch is gaan waarderen. Twintig jaar later gaf ze toe: “Als ik er naar luister ga ik er meer en meer van houden.”