De hardste band op Lowlands is misschien wel de Ierse postrockformatie And So I Watch You From Afar. En anders hebben ze wel de opmerkelijkste naam. Tony Wright legt uit.
- Special: Lowlands 2010
Wat betekent die rare naam?
“Het is open voor interpretatie, het is welke betekenis je eraan wil geven. Sommige mensen vinden het eng, ze denken dat het met stalking te maken heeft. Anderen vinden het juist een geruststellende naam, dat er iemand is die voor je zorgt. Mijn versie is Orwelliaans. Tegenwoordig word je overal in de gaten gehouden. Er wordt bijgehouden bij wat je koopgedrag is. Bewakingscamera’s hangen overal in de stad en volgen je gangen. Je surfgedrag op internet wordt vastgelegd. Er was ook een verhaal dat de naam te maken had met dat een van ons gedumpt was door zijn vriendin en dat hij haar nu van een afstandje volgt. Maar dat is complete bullshit, een grap van een vriend die dat op internet zette en dat is vervolgens een eigen leven gaan leiden.”
En dan hebben jullie ook nog bijnamen als The Grounded Pounder en The Bearded Dragon.
“Dat is een dronken grap die we twee jaar geleden op onze Myspace-pagina hebben gezet. We hadden bijnamen van worstelaars - je weet wel, die Amerikaanse wrestlers - voor onszelf verzonnen. Maar de enige bijnaam die klopt is The Bearded Dragon, omdat onze bassist Johnny Adger een mooie baard heeft.”
Is het waar dat jullie het bandlogo op jullie lichaam hebben laten tatoeëren?
“Ja dat klopt. Dat hebben we gedaan toen we onze eerste plaat uitbrachten. Je brengt maar één keer je debuutalbum uit, dus we dachten: laten we het vieren en ons lichaam verminken voor de rest van ons leven, opdat we het nooit vergeten. We geloven in deze band.”
Dat wordt wat als jullie ooit uit elkaar gaan.
“Precies. Als we straks elkaars bloed kunnen drinken, worden we voorgoed herinnerd aan die haat.”
Het doet me denken aan de Yakuza, die een vinger afhakken als je eruit stapt.
“Inderdaad. Ik en de andere gitarist hebben een tattoo aan de binnenkant van onze armen. De bassist heeft hem aan de buitenkant van zijn onderarm en de drummer op zijn borst. Dus dat worden lelijke littekens als je ervan af wil.”
Jullie zijn zo’n beetje de hardste band op Lowlands.
“Cool!”
Vind je dat niet lullig voor de bands die na jullie moeten spelen?
“Ik heb medelijden met ze ja, maar ik voel me ook opgelucht voor het publiek. Als wij de hardste band zijn, dan zijn de anderen wat aardiger voor ze.”
Jullie proppen meer ideeën in één nummer dan de meeste bands op vijf albums.
“We hebben ADHD, dus we zijn hyperactief en onze aandachtsspanne is maar heel kort. We houden van snelle veranderingen. Omdat we altijd al van postrock hielden, bouwen we alles heel gelaagd op.”
Hoe komen die nummers tot stand. Schrijven jullie ze of onstaan ze tijdens het jammen?
“We komen de studio in en iedereen heeft verschillende ideeën voor basloopjes etc. Die proberen we dan uit, arrangeren ze en plakken ze aan elkaar. Het is een team effort.”
Jullie muziek zit ontzettend strak in elkaar. Spelen jullie al lang samen?
“Drie van ons zaten hiervoor al een paar jaar samen in een band. En dáárvoor zaten bassist Johnny Adger en ik zaten al samen in een band. En we zijn nu al ruim vijf jaar And So I Watch You From Afar. We zijn oude vrienden, we komen allemaal van de Ierse noordkust. Er was daar niks anders te doen dan samen muziek maken."
Zit er al iets nieuws in het vat?
“Ik kom net terug uit de studio. We zijn bezig met onze tweede album. Het is voor zestig procent af. We hebben nog geen titel. De plaat moet begin volgend jaar uitkomen. Hij wordt aan de ene kant heavier, maar tegelijk ook melodieuzer, iets radiovriendelijker.”
Leven jullie eigenlijk van de muziek?
“We zijn een stel schooiers, we hebben alleen de band. We teren op kraanwater en droog brood. Elke cent die we verdienen gaat in de band, zodat we op tour kunnen en de volgende plaat kunnen opnemen. Het is schrapen, maar het is stukken beter dan een of ander baantje.”
Ten slotte: ik zag een foto van jou op kaplaarzen. Trek je die ook aan op Lowlands?
“Misschien, als het hard gaat regenen. Daarom droeg ik kaplaarzen. We speelden op een festival in Ierland, waar het regende. Natuurlijk. De volgende dag moesten we naar Engeland en ik was rechtstreeks naar het vliegveld gegaan. Daarom had ik die laarzen nog aan. Ik zag er uit als een Ierse boer. Wat ik ook ben. Als het op Lowlands regent, trek ik mijn laarzen aan, maar anders niet.”
De voorspellingen zijn gunstig.
“Mooi, goed om te horen.”
Dit artikel verscheen eerder op DePers.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten