Het privé-adres en de telefoonnummers van Tweede Kamerlid Geert Wilders liggen op straat. Weblogger Ertan heeft de gegevens op internet geplaatst.
Op zijn site schreef Ertan – die zichzelf profileert als ‘een moslim in Nederland’ en zijn weblog als satirisch omschrijft - vorige week dat hij vergeefs had geprobeerd contact op te nemen met Wilders. Antwoord bleef ‘zoals verwacht’ uit. Vervolgens kreeg Ertan van ‘een broeder’ twee telefoonnummers waarop Wilders bereikt kan worden. Via Google wist Ertan het privé-adres van het Kamerlid in Venlo op te duikelen. Overigens trekt Ertan weinig bezoekers, gemiddeld enkele tientallen per dag.
De conservatieve Wilders staat bekend om zijn felle standpunten ten opzichte van de islam. Eerder verklaarde hij hoofddoekjes ‘rauw te lusten’. De omstreden politicus deed een jaar geleden aangifte nadat hij op de islamitische website MaghrebOnline.nl met de dood was bedreigd.
Ertan: Het staat gewoon op internet
Ertan verklaart tegenover Planet Internet dat hij niet vindt dat hij Wilders mogelijk in gevaar heeft gebracht door diens adresgegevens te publiceren. “Dat staat gewoon op internet, iedereen kan hem volgen.”
Wilders: Heel vervelend
Tegenover Planet Internet noemt Wilders de kwestie ‘heel vervelend’, en voegt eraan toe dat hij het heeft ‘doorgegeven aan degenen die het moeten weten’. Wilders wilde niet zeggen of hij daarmee de politie bedoelt. Wel tekende de politicus aan dat de publicatie van zijn gegevens niet strafbaar is.
Wilders is niet gevoelig voor Ertans bewering dat zijn website satirisch van aard is. “Dat zegt me niks, niet iedereen ziet de satire ervan in.
“Hij zet het er niet op om mij bloemen te sturen.”
donderdag 30 september 2004
vrijdag 25 juni 2004
Halliburton achtervolgt Cheney
Halliburton gaat Dick Cheney nog eens de kop kosten. Die voorspelling deden politieke analisten al toen de Amerikaanse vice-president nog running mate was van George W. Bush in de vorige verkiezingscampagne. De laatste maanden lijkt die voorspelling steeds meer uit te komen. Dan kan president Bush zijn herverkiezing ook op zijn buik schrijven.
Misstappen van een zittende regering zijn koren op de molen van de uitdager in een verkiezingscampagne. Na alle ellende in Irak, heeft de Democratische presidentskandidaat John Kerry nu de Cheney-Halliburton connectie aangepakt om president Bush het vuur aan de schenen te leggen. In een e-mail aan zijn achterban roept Kerry op mee te doen aan een mediaoffensief om de vermeende bevoordeling van Cheneys voormalige bedrijf aan de kaak te stellen. Kerry vraagt zijn aanhangers ingezonden brieven te sturen of naar radioprogramma’s te bellen om de kwestie onder de aandacht te brengen.
Wellicht verspilt Kerry zijn energie, want de laatste maanden groeit het publieke wantrouwen tegen Cheney omdat het olieconcern Halliburton – waarvan Cheney van 1995 tot 2000 directeur was – voortdurend negatief in het nieuws komt. Mogelijk dat ook zonder Kerry’s inspanningen de kwestie Cheney en Bush zal nekken.
Al bij het aantreden van de pro-business regering leefde onder critici wantrouwen over de banden van Cheney met Halliburton, het bedrijf dat hij pas kort voor zijn vice-presidentschap verliet. Met een riante afvloeiingsregeling. Cheney heeft altijd ontkend dat hij nog financiële belangen in Halliburton had, maar in september vorig jaar concludeerde een Congrescommissie dat de vice-president nog altijd 433 duizend opties in het oliebedrijf bezat en op verkapte wijze nog salaris ontving.
Miljardencontract voor wederopbouw Irak
Maar de echte nattigheid werd in maart vorig jaar gevoeld, toen de oorlog in Irak nog maar enkele dagen oud was en bekend werd gemaakt dat Halliburton-dochter Kellogg, Brown & Root – kortweg KBR – drie weken voor de oorlog zonder mededinging een miljardencontract in de wacht sleepte voor de wederopbouw. Toen in binnen- en buitenland de wenkbrauwen omhoog gingen, was het verweer van de regering dat KBR nou eenmaal een logische keus was – gezien zijn ervaring in de eerste Golfoorlog – en werd nogmaals benadrukt dat Cheney niets met de toekenning te maken had.
Tot eind vorige maand een e-mail opdook waaruit bleek dat Cheney zich wel degelijk met de toekenning heeft bemoeid. In de e-mail, afkomstig van een functionaris van de genietroepen (US Army Corps of Engineers) van het Amerikaanse leger, staat dat onderminister van Defensie Douglas Feith, de derde man van het Pentagon, het contract regelt tussen Halliburton en de Amerikaanse regering. Feith zou de functionaris hebben geschreven ‘dat er geen problemen (met het Witte Huis) te verwachten zijn omdat alles al is geregeld met het kantoor van de VP (vice-president)’.
Inmiddels heeft de Democratische senator Frank Lautenberg de Amerikaanse minister van Justitie John Ashcroft opgeroepen een commissie in het leven te roepen die gaat onderzoeken of Cheney zich heeft ingezet voor de toekenning van het contract aan KBR. “Dit kan mijns inziens een groot regeringsschandaal worden”, aldus Lautenberg. Cheney blijft via zijn woordvoerder ontkennen en verwijt Lautenberg ‘politieke punten’ te willen scoren.
Halliburton stuurt te hoge rekeningen
In oktober raakte Halliburton al in opspraak omdat KBR veel te hoge facturen bij de regering zou hebben ingediend. De boekhoudafdeling van het Pentagon kwam erachter dat KBR de regering 61 miljoen dollar te veel in rekening heeft gebracht voor benzine die van Koeweit naar Irak werd getransporteerd. Bush eiste meteen dat het geld werd terugbetaald en het Pentagon stelde een strafrechtelijk onderzoek in. KBR ontkende de regering en de belastingbetaler op te lichten, maar ontsloeg wel twee medewerkers wegens omkoping en beloofde de regering ruim 27 miljoen terug te betalen. De smet op Cheneys blazoen was daarmee niet weggeveegd. Vooral niet omdat er mogelijk meer gevallen waren van te hoge factureringen, onder meer voor de catering in kantines van Amerikaanse legerbases in Irak.
Begin mei vroeg de Amerikaanse Afgevaardigde Henry Waxman bovendien om openbaarmaking van het contract, omdat KBR mogelijk te veel verdiende. Het bedrijf zou zeven miljard dollar krijgen om oliebranden te blussen, maar aan het einde van de oorlog waren er niet zo veel oliebronnen in brand gestoken als verwacht. Bovendien zou KBR van het Amerikaanse leger toestemming hebben gekregen om de Iraakse olie tijdelijk te exploiteren en te distribueren. Vorige week liet Waxman weten dat hij via de rechter documenten over de vermeende fraude van het Pentagon en USAID – het overheidsorgaan dat de wederopbouwcontracten voor Irak verdeelt – te krijgen.
Omkoping in Nigeria
Maar ook vanuit het buitenland begint Halliburton Cheney parten te spelen. De Franse autoriteiten onderzoeken al ruim een jaar een grote omkoopkwestie in Nigeria. Deze maand stelde ook de Amerikaanse beurswaakhond Securities and Exchange Commission (SEC) een onderzoek in. Het gaat om een speciaal fonds ter waarde van 180 miljoen dollar dat KBR samen met zijn Franse partner Technip zou hebben opgericht om de Nigeriaanse overheid om te kopen, zodat ze voor opdrachtgever Shell een gasfabriek konden bouwen. De zaak speelde in de tijd dat Cheney directeur was van Halliburton. Het is nog onduidelijk of Cheney van het zogeheten ‘slush fund’ op de hoogte was, maar de Franse onderzoeksrechters sluiten niet uit dat de Amerikaanse vice-president in de toekomst aangeklaagd wordt voor corruptie.
Nu Halliburton diverse keren in opspraak is geraakt wegens malversaties, en vermeende betrokkenheid van Cheney, wordt de herverkiezing van president Bush steeds moeilijker. Zeker nu zijn populariteit in een vrije val terecht is gekomen. Nou is Bush loyaal aan Cheney en zal hij zijn running mate niet zo snel de laan uit sturen. Maar als Halliburton de komende maanden gaat opspelen en een obstakel voor zijn herverkiezing gaat vormen, is het niet ondenkbaar dat Cheney een nieuwe betrekking mag gaan zoeken.
Cheney zelf lijkt onderhand zijn buik vol te hebben van alle aantijgingen. Toen senator Patrick Leahy dinsdag tijdens een fotosessie in de Senaat Cheney aansprak op Halliburton, antwoordde de vice-president iets in de trant van “fuck off” of “go fuck yourself”. Wellicht was dat de spreekwoordelijke druppel.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
woensdag 9 juni 2004
Een dagje Noord-Korea
Bij Noord-Korea denk je aan een totalitair land met militaire parades. Een tot op de tanden bewapend land dat de regio in een wurggreep houdt met zijn kernbom. Zelden wordt de buitenwereld een kijkje gegund in het uiterst gesloten Aziatische land. Regisseur/producent Pieter Fleury kreeg van het stalinistische regime toestemming om te filmen, en kwam terug met een fascinerende documentaire over het dagelijks leven van een Noord-Koreaans gezin. Planet Internet trof Fleury voor een video-interview.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl. M.m.v. Wouter Nieuwenhuis.
Noord-Korea, een dag in het leven van Pieter Fleury – tevens maker van de in 2002 met een Gouden Kalf bekroonde documentaire Ramses over Ramses Shaffy - ging eind vorige maand in première. In de commentaarloze film leidt het gezin van Hong Sun Hui de kijker door het dagelijkse leven van het land van de Grote Leider Kim Jong Il. Hong Sun Hui, arbeidster in een textielfabriek, brengt 's ochtends haar dochtertje naar de kleuterschool en zingt daarbij een liedje: "de monsterlijke Amerikanen knielen en smeken om genade". In Hongs fabriek wordt alles door iedereen in schriftjes genoteerd; van aantallen geproduceerde broeken tot de hoeveelheid fouten die op een dag worden begaan. Iedereen is controleur en iedereen controleert elkaar en wordt op zijn beurt gecontroleerd door superieuren. Bij Hong in huis wonen haar moeder en haar jongere broer. De broer gaat naar Engels talenpracticum. Daar blijken Noord-Koreanen ook gewone mensen te zijn; ze lachen om een grapje of uit schaamte, helpen elkaar bij het zoeken naar een moeilijk woord ('Internet') en schrikken van het oorlogsleed dat en passant voorbijkomt in de les.
Na enkele maanden onderhandelen met het regime kreeg Fleury toestemming om met zijn crew te filmen in de hoofdstad Pyongyang. Wel werden ze aan de hand genomen van het filmbureau, dus de controle op wat Fleury registreerde was streng. Niettemin is Noord-Korea, een dag uit het leven geen propagandafilm geworden. De verheerlijking van Kim en de anti-Amerikaanse kretologie is voor Westerse ogen over the top. Bovendien heeft Fleury ook dingen gefilmd die het regime liever niet zou laten zien, zoals een stroomuitval in een fabriek. Ook al gaat Fleury niet in op andere aspecten van Noord-Korea als hongersnood en strafkampen voor dissidenten, verdiept zijn documentaire het beeld dat men van een totalitair regime heeft. Enerzijds wordt het vooroordeel bevestigd, anderzijds krijgt de Noord-Koreaanse samenleving een menselijk karakter.Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl. M.m.v. Wouter Nieuwenhuis.
vrijdag 9 april 2004
Het Vietnam van Bush?
Vandaag is het precies een jaar geleden dat Amerikanen en Irakezen het standbeeld van Saddam Hussein op het Firdausplein in Bagdad omver trokken. Het werd het symbool van het einde van de oorlog en het einde van het tirannieke regime. Maar een jaar later staat Irak in brand.
Na de soennieten hebben nu ook de sjiieten – aanvankelijk voorstanders van de invasie – zich tegen de bezetting gekeerd. In meerdere steden wordt zwaar gevochten tussen Irakezen en coalitietroepen. Buitenlanders worden gegijzeld. Het lijkt erop dat Irak een nieuw Vietnam wordt.
Die parallel trok de vooraanstaande Democratische senator Ted Kennedy deze week. De Republikeinen reageerden woedend. In een zeldzame bemoeienis met een binnenlandse aangelegenheid riep minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell Kennedy op ‘voorzichtig en terughoudend’ te zijn.
De vergelijking gaat ook niet helemaal op. De Vietnamoorlog duurde veertien jaar, Irak net een jaar. In Vietnam sneuvelden zestigduizend Amerikaanse soldaten, in Irak passeerde dat aantal vorige week ‘pas’ de zeshonderd.
Militair gezien gaat de vergelijking tussen Irak en Vietnam niet op, stelt ook Robert Soeterik van de Middle East Research Associates (MERA). Zo is de schaal waarop er dagelijks slachtoffers vallen in Irak veel kleiner. Bovendien is de organisatiegraad van het Iraakse verzet veel lager dan die van de Vietcong, die bovendien gesteund werd door Rusland en China, aldus Soeterik tegen Planet Internet.
“Politiek valt er meer voor te zeggen. De Amerikanen zitten nu ook in de problemen. De strijd van de sjiitische Arabieren lijkt zich te verbreden naar een stadsguerrilla. Het begint erop te lijken dat het verzet onder de Iraakse bevolking steeds meer draagvlak krijgt”, stelt Soeterik. “Als het geweld uitmondt in een brede guerrilla, trekken de Amerikanen aan het kortste eind. Dan wordt het een niet te winnen oorlog.”
De situatie wordt steeds uitzichtlozer, voorziet Soeterik. “De VS komen steeds meer alleen te staan. Met het toenemende geweld en nu ook gijzelingen van buitenlanders, aarzelen steeds meer landen om troepen naar Irak te sturen of daar te houden. De Verenigde Naties aarzelen, de NAVO aarzelt. De VS hebben bovendien een logistiek probleem, de troepen moeten langer in Irak blijven omdat er geen vervanging beschikbaar is. Het conflict wordt steeds uitzichtlozer, er zijn geen alternatieven. Vertrekken is ook niet aan de orde, want dat is voor de Amerikanen gezichtsverlies.”
Toch acht Soeterik de terugtrekking van de VS de enige oplossing. “De Amerikanen moeten uit Irak weg, ze moeten de bezetting opgeven. De Amerikanen willen dat niet inzien, maar hun rol is uitgespeeld. Maar de terugtrekking van de Amerikanen levert wel degelijk een bijdrage aan de deëscalatie van de situatie.”
Het beste alternatief is dat de VN de wederopbouw overnemen, hoewel Soeterik ook daar een hard hoofd in heeft. “De VN hebben in Irak geen goede naam, vanwege de sancties en omdat ze over veel verschrikkingen van het regime van Saddam Hussein hebben gezwegen. Bovendien zien veel Irakezen de VN als het verlengstuk van de VS. Maar het is het enige alternatief. De Arabische landen willen het niet, Europa kan het niet.”
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
Na de soennieten hebben nu ook de sjiieten – aanvankelijk voorstanders van de invasie – zich tegen de bezetting gekeerd. In meerdere steden wordt zwaar gevochten tussen Irakezen en coalitietroepen. Buitenlanders worden gegijzeld. Het lijkt erop dat Irak een nieuw Vietnam wordt.
Die parallel trok de vooraanstaande Democratische senator Ted Kennedy deze week. De Republikeinen reageerden woedend. In een zeldzame bemoeienis met een binnenlandse aangelegenheid riep minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell Kennedy op ‘voorzichtig en terughoudend’ te zijn.
De vergelijking gaat ook niet helemaal op. De Vietnamoorlog duurde veertien jaar, Irak net een jaar. In Vietnam sneuvelden zestigduizend Amerikaanse soldaten, in Irak passeerde dat aantal vorige week ‘pas’ de zeshonderd.
Militair gezien gaat de vergelijking tussen Irak en Vietnam niet op, stelt ook Robert Soeterik van de Middle East Research Associates (MERA). Zo is de schaal waarop er dagelijks slachtoffers vallen in Irak veel kleiner. Bovendien is de organisatiegraad van het Iraakse verzet veel lager dan die van de Vietcong, die bovendien gesteund werd door Rusland en China, aldus Soeterik tegen Planet Internet.
“Politiek valt er meer voor te zeggen. De Amerikanen zitten nu ook in de problemen. De strijd van de sjiitische Arabieren lijkt zich te verbreden naar een stadsguerrilla. Het begint erop te lijken dat het verzet onder de Iraakse bevolking steeds meer draagvlak krijgt”, stelt Soeterik. “Als het geweld uitmondt in een brede guerrilla, trekken de Amerikanen aan het kortste eind. Dan wordt het een niet te winnen oorlog.”
De situatie wordt steeds uitzichtlozer, voorziet Soeterik. “De VS komen steeds meer alleen te staan. Met het toenemende geweld en nu ook gijzelingen van buitenlanders, aarzelen steeds meer landen om troepen naar Irak te sturen of daar te houden. De Verenigde Naties aarzelen, de NAVO aarzelt. De VS hebben bovendien een logistiek probleem, de troepen moeten langer in Irak blijven omdat er geen vervanging beschikbaar is. Het conflict wordt steeds uitzichtlozer, er zijn geen alternatieven. Vertrekken is ook niet aan de orde, want dat is voor de Amerikanen gezichtsverlies.”
Toch acht Soeterik de terugtrekking van de VS de enige oplossing. “De Amerikanen moeten uit Irak weg, ze moeten de bezetting opgeven. De Amerikanen willen dat niet inzien, maar hun rol is uitgespeeld. Maar de terugtrekking van de Amerikanen levert wel degelijk een bijdrage aan de deëscalatie van de situatie.”
Het beste alternatief is dat de VN de wederopbouw overnemen, hoewel Soeterik ook daar een hard hoofd in heeft. “De VN hebben in Irak geen goede naam, vanwege de sancties en omdat ze over veel verschrikkingen van het regime van Saddam Hussein hebben gezwegen. Bovendien zien veel Irakezen de VN als het verlengstuk van de VS. Maar het is het enige alternatief. De Arabische landen willen het niet, Europa kan het niet.”
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
maandag 22 december 2003
Kerstfilms, ter lering of vermaak
Kerstmis is het feest van vrede op aarde. Gedurende één dag in het jaar hullen de kanonnen zich in stilzwijgen. Een nobel streven, maar in de praktijk onhaalbaar. In de brandhaarden van de wereld kletteren de wapens vaak gestaag door. Het zou zelfs niets verbazen als uitgerekend met de kerst weer een grote, bloedige aanslag in Irak wordt gepleegd. En het is absurd om je aartsvijand voor één dag wel het licht in de ogen te gunnen, om hem na de feestdagen alsnog een kogel in het lijf te jagen.
Maar Kerstmis is natuurlijk ook het feest van de bezinning en de naastenliefde. Een rustpunt waarop de mens even kan stilstaan bij de ellende in de wereld, en tijd doorbrengen met zijn geliefden. In het jachtige bestaan is kerst vaak het enige moment van het jaar waarop de familie weer bij elkaar is.
Stichtelijk
Je kunt je afvragen in hoeverre de kerstviering van tegenwoordig nog met kerst te maken heeft. Er zullen nog weinig mensen zijn die werkelijk stilstaan bij de oorspronkelijke kerstgedachte. De kerstgedachte van de 21ste eeuw komt feitelijk neer op het hopen op cosmetische waarden als een witte kerst, een mooi glinsterende dennenboom, een bulderlachende Santa veel cadeaus, een leuk uitstapje en als moment suprème het traditionele vreetfestijn.
Die trend is ook waar te nemen in de kerstfilms. Een echte kerstfilm vertegenwoordigt de kerstgedachte. Een standaardwerk is wat betreft Scrooge, de titel van talloze verfilmingen van Charles' Dickens roman Christmas Carol.
De gierige industrieel Ebenezer Scrooge wordt aan de vooravond van Kerstmis bezocht door drie geesten. Ze wijzen hem op het belang van naastenliefde en barmhartigheid. Door deze catharsis wordt Scrooge een ander mens. Door goed te zijn voor zijn werknemers en medemens, wordt hij geliefd en is het leven veel aangenamer. Een echte kerstfilm gaat over universele normen en waarden en is dus stichtelijk.
Luchtig entertainment
Maar met de individualisering van de moderne maatschappij is de behoefte aan levenspreken verdwenen. Kerstfilms zijn dan ook verworden tot luchtig entertainment, die de tijd doden als de kerst weer eens niet wit is maar grauw en druilerig. De kerstgedachte is ver te zoeken. In feite kan het plot in elk jaargetijde plaatsvinden, en is de link met Kerstmis gereduceerd tot een sfeerillustratie.
Een voorbeeld is de megahit Home Alone (1990), waarin de ouders kerst gaan vieren in Frankrijk en het kind vergeten. Die blijft thuis achter en probeert met terreur inbrekers buiten de deur te houden.
Het geweld van Home Alone (of de Die Hard reeks, waarin terroristen steeds met kerst een aanslag plegen) lijkt haaks te staan op de kerstgedachte. Het enige overeind gebleven aspect van de kerstfilm is dat het per definitie een familiefilm is. Een kerstfilm moet van iedere telg van 8 tot 80 aanspreken.
Is dat goed of slecht? Moet een kerstfilm een opgeheven vingertje te zijn, of een luchtig tijdverdrijf voor het hele gezin? Heeft de moderne mens terecht geen behoefte aan betutteling, of moet hij op zijn onverschilligheid aangesproken hebben? We zullen het er tijdens het verorberen van de rijkelijk gevulde kalkoen eens over hebben.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl
Maar Kerstmis is natuurlijk ook het feest van de bezinning en de naastenliefde. Een rustpunt waarop de mens even kan stilstaan bij de ellende in de wereld, en tijd doorbrengen met zijn geliefden. In het jachtige bestaan is kerst vaak het enige moment van het jaar waarop de familie weer bij elkaar is.
Stichtelijk
Je kunt je afvragen in hoeverre de kerstviering van tegenwoordig nog met kerst te maken heeft. Er zullen nog weinig mensen zijn die werkelijk stilstaan bij de oorspronkelijke kerstgedachte. De kerstgedachte van de 21ste eeuw komt feitelijk neer op het hopen op cosmetische waarden als een witte kerst, een mooi glinsterende dennenboom, een bulderlachende Santa veel cadeaus, een leuk uitstapje en als moment suprème het traditionele vreetfestijn.
Die trend is ook waar te nemen in de kerstfilms. Een echte kerstfilm vertegenwoordigt de kerstgedachte. Een standaardwerk is wat betreft Scrooge, de titel van talloze verfilmingen van Charles' Dickens roman Christmas Carol.
De gierige industrieel Ebenezer Scrooge wordt aan de vooravond van Kerstmis bezocht door drie geesten. Ze wijzen hem op het belang van naastenliefde en barmhartigheid. Door deze catharsis wordt Scrooge een ander mens. Door goed te zijn voor zijn werknemers en medemens, wordt hij geliefd en is het leven veel aangenamer. Een echte kerstfilm gaat over universele normen en waarden en is dus stichtelijk.
Luchtig entertainment
Maar met de individualisering van de moderne maatschappij is de behoefte aan levenspreken verdwenen. Kerstfilms zijn dan ook verworden tot luchtig entertainment, die de tijd doden als de kerst weer eens niet wit is maar grauw en druilerig. De kerstgedachte is ver te zoeken. In feite kan het plot in elk jaargetijde plaatsvinden, en is de link met Kerstmis gereduceerd tot een sfeerillustratie.
Een voorbeeld is de megahit Home Alone (1990), waarin de ouders kerst gaan vieren in Frankrijk en het kind vergeten. Die blijft thuis achter en probeert met terreur inbrekers buiten de deur te houden.
Het geweld van Home Alone (of de Die Hard reeks, waarin terroristen steeds met kerst een aanslag plegen) lijkt haaks te staan op de kerstgedachte. Het enige overeind gebleven aspect van de kerstfilm is dat het per definitie een familiefilm is. Een kerstfilm moet van iedere telg van 8 tot 80 aanspreken.
Is dat goed of slecht? Moet een kerstfilm een opgeheven vingertje te zijn, of een luchtig tijdverdrijf voor het hele gezin? Heeft de moderne mens terecht geen behoefte aan betutteling, of moet hij op zijn onverschilligheid aangesproken hebben? We zullen het er tijdens het verorberen van de rijkelijk gevulde kalkoen eens over hebben.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl
woensdag 29 oktober 2003
Outkast - Speakerboxxx/The Love Below
De tijden dat artiesten zichzelf gedurende hun carrière ontwikkelden en opnieuw uitvonden zijn lang vervlogen. Het past niet meer in onze vluchtige tijd waar muziek een snack is geworden en artiesten overzichtelijk in een hokje geplaatst worden. Maar eens in de zoveel tijd staat er iemand op die zijn nek durft uit te steken.
Wie dacht dat Stankonia het hoogst haalbare was voor Outkast, komt op Speakerboxxx/The Love Below tot de verheugde constatering dat de grenzen van Outkast nog verder verlegd konden worden. De dubbelaar bestaat uit twee soloplaten van Big Boi en Dre (dat is overigens niet helemaal waar, Dre levert namelijk wel degelijk bijdragen aan Big Bois deel).
Big Bois Speakerboxxx is in wezen een voortzetting van het oude Outkast werk. Maar de muziek is wel harder, kouder en meer street dan Stankonia en zelfs het relatief elementaire debuut Southernplayalisticadillacmuzik. Maar Speakerboxxx is allerminst een stagnatie; het is een stap verder gaan door een stap terug te doen.
Maar op Dre's The Love Below gaan alle remmen los. Op deze tweede schijf wordt duidelijk dat Dre de katalysator was achter de innovatie van Outkast. The Love Below gaat nog een paar versnellingen verder. In feite laat Dre de hiphop zelfs zo goed als los, en is The Love Below een soort zandbak waarin Frank Sinatra, Prince en de Neptunes samen spelen. The Love Below ontstijgt hiphop. Maar niet ten nadele van hiphop, integendeel; het spreekt juist voor hiphop dat het genre artiesten als Outkast weet voort te brengen.
Leek Stankonia al de top van hun kunnen te markeren, op Speakerboxxx/The Love Below overtreft Outkast zichzelf nogmaals. Het lijkt er echter op dat dit het laatste van Big Boi en Dre in duoverband is. Dat het album eigenlijk twee soloplaten zijn, lijkt op een tussenstap voor een breuk te wijzen. Maar we hoeven niet te treuren; Big Boi en Dre hebben afzonderlijk zat potentieel voor succesvolle solocarrières. Los daarvan is Speakerboxxx/The Love Below een testament waarmee we nog jaren vooruit kunnen.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
- Lees ook: Outkast, progressief én succesvol
Wie dacht dat Stankonia het hoogst haalbare was voor Outkast, komt op Speakerboxxx/The Love Below tot de verheugde constatering dat de grenzen van Outkast nog verder verlegd konden worden. De dubbelaar bestaat uit twee soloplaten van Big Boi en Dre (dat is overigens niet helemaal waar, Dre levert namelijk wel degelijk bijdragen aan Big Bois deel).
Big Bois Speakerboxxx is in wezen een voortzetting van het oude Outkast werk. Maar de muziek is wel harder, kouder en meer street dan Stankonia en zelfs het relatief elementaire debuut Southernplayalisticadillacmuzik. Maar Speakerboxxx is allerminst een stagnatie; het is een stap verder gaan door een stap terug te doen.
Maar op Dre's The Love Below gaan alle remmen los. Op deze tweede schijf wordt duidelijk dat Dre de katalysator was achter de innovatie van Outkast. The Love Below gaat nog een paar versnellingen verder. In feite laat Dre de hiphop zelfs zo goed als los, en is The Love Below een soort zandbak waarin Frank Sinatra, Prince en de Neptunes samen spelen. The Love Below ontstijgt hiphop. Maar niet ten nadele van hiphop, integendeel; het spreekt juist voor hiphop dat het genre artiesten als Outkast weet voort te brengen.
Leek Stankonia al de top van hun kunnen te markeren, op Speakerboxxx/The Love Below overtreft Outkast zichzelf nogmaals. Het lijkt er echter op dat dit het laatste van Big Boi en Dre in duoverband is. Dat het album eigenlijk twee soloplaten zijn, lijkt op een tussenstap voor een breuk te wijzen. Maar we hoeven niet te treuren; Big Boi en Dre hebben afzonderlijk zat potentieel voor succesvolle solocarrières. Los daarvan is Speakerboxxx/The Love Below een testament waarmee we nog jaren vooruit kunnen.
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
maandag 21 juli 2003
'Grote kans op nepbewijzen in Irak'
Er is vijftig procent kans dat de Amerikaanse regering nepbewijzen voor massavernietigingswapens in Irak gaat neerleggen, als de vondst van wapens uitblijft en de regering in het nauw komt.
Die schatting doet voormalig CIA-analist Ray McGovern in een vraaggesprek met Planet Internet. McGovern werkte 27 jaar bij de CIA, en bezocht in die hoedanigheid jarenlang het Witte Huis om de Amerikaanse presidenten op de hoogte te brengen van de dreigingen voor de VS.
Tegenwoordig maakt McGovern deel uit van de Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS), een stuurgroep van inlichtingenexperts die zich grote zorgen maakt over wat zij zien als vervalsing van de bewijzen voor de vermeende massavernietigingswapens van Irak.
'Buisjes met antrax in de woestijn'
"De meeste mensen denken dat als je het over het opzettelijk neerleggen van wapens hebt, je een Scud raket ergens moet plaatsen die voor iedereen te zien is", zegt McGovern. "Ik denk niet dat het zo werkt.".
"Kun je je nog dat kleine buisje met antrax of nagebootste antrax herinneren dat Colin Powell omhoog hield toen hij zijn presentatie gaf [voor het voortdurende wapenprogramma van Irak, in de VN-Veiligheidsraad op 5 februari - red.]? Wat dacht je ervan dat je een paar van die dingen neemt, in de borstzak van een marinier doet en ze die in de woestijn laat neerleggen. Dan kom je twee weken later terug en je 'vindt' ze. Je zegt: 'Aha! Eureka! Massavernietigingswapens!' Je dient ze op en zegt: 'voor degenen onder jullie die het bestaan van de wapens betwistten, hier zijn ze dan'."
Scepsis
"De meeste mensen in Europa en elders in de wereld zouden zoiets met scepsis ontvangen", vervolgt McGovern. "Jullie zouden het mogelijk zelfs uitlachen. Maar de Amerikaanse regering van vandaag de dag geeft niet veel om wat jullie er in Nederland, Frankrijk of Engeland van vinden. Wat er wel toe doet is wat het Amerikaanse volk ervan vindt. De president vertrouwt op zijn PR-mensen, die zeggen: 'we hebben deze buisjes met massavernietigingswapens gevonden, en de Fransen, de Nederlanders en de Denen zeggen dat ze niet echt zijn en dat ze neergelegd zijn. Wie geloven jullie? De president van de Verenigde Staten of de Fransen? Kies maar."
Zoals de situatie er nu voor staat voor de Amerikaanse president Bush en de Britse premier Blair, die momenteel zwaar onder vuur liggen omdat ze valse documenten zouden hebben gebruikt om de oorlog in Irak te rechtvaardigen, acht McGovern de kans dat de VS nepbewijzen in Irak zullen neerleggen aanzienlijk.
'Fifty-fifty'
"Ik zeg fifty-fifty", schat McGovern. "En Blair is vandaag hier [in Washington]. Ik gok dat dit tête-à-tête besproken wordt in een kamer waar niemand anders bij is. Ze moeten beslissen of ze a) massavernietigingswapens zullen 'neerleggen', of b) ze veranderen hun toon en ze spreken niet meer over wapens, maar over plannen of programma's of intenties [voor de wederopbouw van Irak]."
Wel voegt McGovern eraan toe dat binnen de VIPS de meningen over deze bewering verdeeld zijn. Sommige leden achten het onwaarschijnlijk dat de president dit zou doen, vanwege het risico dat de fraude uiteindelijk aan het licht komt.
Toch vindt McGovern zijn theorie niet vergezocht. "Als iemand me drie maanden geleden had gevraagd of ik dacht dat de regering-Bush wapens zou planten, zou ik veel sceptischer zijn geweest. Maar als ik kijk naar het cynische gebruik van materiaal, waarvan bekend is dat het vervalst is, moet ik de waarschijnlijkheid dat ze opnieuw zoiets zouden doen herzien."
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
Die schatting doet voormalig CIA-analist Ray McGovern in een vraaggesprek met Planet Internet. McGovern werkte 27 jaar bij de CIA, en bezocht in die hoedanigheid jarenlang het Witte Huis om de Amerikaanse presidenten op de hoogte te brengen van de dreigingen voor de VS.
Tegenwoordig maakt McGovern deel uit van de Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS), een stuurgroep van inlichtingenexperts die zich grote zorgen maakt over wat zij zien als vervalsing van de bewijzen voor de vermeende massavernietigingswapens van Irak.
'Buisjes met antrax in de woestijn'
"De meeste mensen denken dat als je het over het opzettelijk neerleggen van wapens hebt, je een Scud raket ergens moet plaatsen die voor iedereen te zien is", zegt McGovern. "Ik denk niet dat het zo werkt.".
"Kun je je nog dat kleine buisje met antrax of nagebootste antrax herinneren dat Colin Powell omhoog hield toen hij zijn presentatie gaf [voor het voortdurende wapenprogramma van Irak, in de VN-Veiligheidsraad op 5 februari - red.]? Wat dacht je ervan dat je een paar van die dingen neemt, in de borstzak van een marinier doet en ze die in de woestijn laat neerleggen. Dan kom je twee weken later terug en je 'vindt' ze. Je zegt: 'Aha! Eureka! Massavernietigingswapens!' Je dient ze op en zegt: 'voor degenen onder jullie die het bestaan van de wapens betwistten, hier zijn ze dan'."
Scepsis
"De meeste mensen in Europa en elders in de wereld zouden zoiets met scepsis ontvangen", vervolgt McGovern. "Jullie zouden het mogelijk zelfs uitlachen. Maar de Amerikaanse regering van vandaag de dag geeft niet veel om wat jullie er in Nederland, Frankrijk of Engeland van vinden. Wat er wel toe doet is wat het Amerikaanse volk ervan vindt. De president vertrouwt op zijn PR-mensen, die zeggen: 'we hebben deze buisjes met massavernietigingswapens gevonden, en de Fransen, de Nederlanders en de Denen zeggen dat ze niet echt zijn en dat ze neergelegd zijn. Wie geloven jullie? De president van de Verenigde Staten of de Fransen? Kies maar."
Zoals de situatie er nu voor staat voor de Amerikaanse president Bush en de Britse premier Blair, die momenteel zwaar onder vuur liggen omdat ze valse documenten zouden hebben gebruikt om de oorlog in Irak te rechtvaardigen, acht McGovern de kans dat de VS nepbewijzen in Irak zullen neerleggen aanzienlijk.
'Fifty-fifty'
"Ik zeg fifty-fifty", schat McGovern. "En Blair is vandaag hier [in Washington]. Ik gok dat dit tête-à-tête besproken wordt in een kamer waar niemand anders bij is. Ze moeten beslissen of ze a) massavernietigingswapens zullen 'neerleggen', of b) ze veranderen hun toon en ze spreken niet meer over wapens, maar over plannen of programma's of intenties [voor de wederopbouw van Irak]."
Wel voegt McGovern eraan toe dat binnen de VIPS de meningen over deze bewering verdeeld zijn. Sommige leden achten het onwaarschijnlijk dat de president dit zou doen, vanwege het risico dat de fraude uiteindelijk aan het licht komt.
Toch vindt McGovern zijn theorie niet vergezocht. "Als iemand me drie maanden geleden had gevraagd of ik dacht dat de regering-Bush wapens zou planten, zou ik veel sceptischer zijn geweest. Maar als ik kijk naar het cynische gebruik van materiaal, waarvan bekend is dat het vervalst is, moet ik de waarschijnlijkheid dat ze opnieuw zoiets zouden doen herzien."
Dit artikel verscheen eerder op Planet.nl.
Abonneren op:
Posts (Atom)
